Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Σαν βελούδινος είναι, με ένα τρίχωμα που είναι λες και είναι φτιαγμένο για να το χαϊδεύεις. Και αυτό θέλει. Να τον χαϊδεύεις, να σε νιώθει κοντά του, δίπλα του. Να νιώθει αγάπη.
Ο Φόρεστ είναι ένα σκυλί κοινωνικό, καλό, τρυφερό και γλυκό.
Και έτσι όπως έχει αυτό το μουτρωμένο μουσούδι, σε κάνει να θέλεις να τον πάρεις αγκαλιά και να τον ρωτήσεις τι έγινε και ποιος τον πλήγωσε, και μήπως τα άλλα σκυλιά δεν τον παίζουν και αν θέλει να το συζητήσει.
Σκυλιά σαν αυτόν, τον Φόρεστ, είναι δυστυχώς καταδικασμένα να ζουν έξω σε ένα σκυλόσπιτο, χειμώνα καλοκαίρι, και όσα έρχονται σε εμάς, η κακοπέραση πάνω στο σώμα τους κάνει μπαμ. Είναι πάντα με πληγές, με έλκη, και σκληρύνσεις. Αυτός δεν πρόλαβε να γίνει έτσι.
Είναι νεότατος ακόμα, και είναι ακόμα μαλακός και φρέσκος και απαλός. Και έτσι θέλουμε να παραμείνει. Ψάχνει το παντοτινό του σπίτι, και κάπου να ακουμπήσει την καρδιά του την τεράστια.
Δεν ξέρουμε πως να περιγράψουμε την αλλαγή του. Δεν είναι μόνο η εμφάνιση, είναι και η ψυχή του. Δεν χαμογελούσε ποτέ στς αρχές.
Δεν συμμετείχε σε τίποτα. Απλά καθόταν και κοιτούσε, και δεν ήταν μόνο επειδή δεν ένιωθε καλά. Ήταν σαν να μην είχε μάθει τόσα χρόνια ποιος είναι. Ποιος είναι ο εαυτός του, τι τον ευχαριστεί, τι τον εκνευρίζει, τι τον κινητοποιεί.
Άρχισε σιγά σιγά να συμμετέχει. Μετά άρχισε να πηγαίνει βόλτα και να το ευχαριστιέται πολύ. Μετά άρχισε να χαμογελάει. Να χαίρεται. Να χαίρεται πολύ.
Τώρα είναι από αυτά τα σκυλιά που σε βλέπει και τρέχει πάνω σου για χάδια, και σου δίνει φιλιά στην μούρη και σσ σε σπρώχνει με όλο του το σώμα, μη και μείνει μια σπιθαμή που δεν αγγίξεις.
Στις άκρες των αυτιών του λείπει λίγο τρίχωμα και εκει αχνοφαίνεται ακόμα το παρελθόν του. Μόνο εκεί και πουθενά αλλού. Ο Μάριο είναι ένα απίστευτα γλυκό και τρυφερό σκυλί. Έχει περάσει πολλά, και έχει ξεχάσει πολλά, και μπροστά έχει πολλα ακόμα να ζήσει.
Είναι κοντός, με κοντά στραβά πόδια (υπέροχο προτέρημα) και το πιο καταπληκτικό χαμόγελο του κόσμου. Είναι σαν να χαμογελάει από την ψυχή του. Σαν να είχε μαζεμένα πολλά χαμόγελα να δώσει και τώρα δεν χορτάινει να τα μοιράζει από δω κι από κει.
Λατρεύει τις λιχουδιές, και μπορεί να κάνει τα πάντα για το φαγητό. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να κλέψει φαγητό αν το βρει εύκαιρο, αλλά επίσης σημαίνει ότι μπορεί να μάθει τα πάντα, αν το φαγητό το χρησιμοποιήσεις σωστά, ως εργαλείο εκπαίδευσης.
Είναι κοντός, είναι τσαχπίνης και είναι και τρυφερός. Κάθεται για λιχουδιά και πηδάει για την λιχουδιά, και πάει και πέρα δώθε με τα πόδια του τα κοντά, τα τσαχπίνικα.
Όμως η πραγματική του δύναμη δεν είναι στο ύψος ούτε στην τσαχπινιά. Είναι σε αυτό το ΈΝΑ και μοναδικό τσουλούφι στο κάτω του βλέφαρο, λες και κάποιος μάζεψε όλες τις βλεφαρίδες του από δω κι από κει, τις συγκέντρωσε σε ΜΙΑ τούφα, και τις κόλλησε σε ένα σημείο όλες μαζί.
Ο Λουίτζι βρέθηκε έτσι όπως τον βλέπετε, αφράτος, καθαρός και κάτασπρος, στον δρόμο, μαζί με τον αδερφό του. Ψάχνει το παντοτινό του σπίτι.
Παρόλο που είναι κοντός και μικρός, είναι σκύλος με τα όλα του. Αγαπάει τις βόλτες, την εκπαίδευση και την ανθρώπινη επαφή.
Φανταστείτε έναν Γερμανικό ποιμενικό. Με τα χρώματά του, με την ουρά του την φουντωτή, με τα όλα του. Τώρα, έτσι όπως τον έχετε φανταστεί, κοντύνετε τα πόδια στο ένα πέμπτο, και μειώστε το μήκος τού σώματος στο ένα πέμπτο επίσης.
Συγχαρητήρια μόλις φτιάξατε τον Σουντόκου!
Ο μικρός (κυριολεκτικά), είναι κοντός, είναι τσαχπίνης, είναι αγέροχος και είναι και πολύ σκύλος. Είναι σκύλος σαν όλους τους σκύλους, με προσωπικότητα, με χαρακτήρα, και με τα όλα του.
Βρέθηκε με τον αδερφό του στον δρόμο, έτσι όπως τον βλέπετε. Αφράτος, φουντωτός και υγιής.
Ο Σουντόκου είναι ένας σκύλος νεότατος, κοινωνικότατος και γλυκύτατος. Κάθεται για λιχουδιά, πηδάει πολύ ψηλά για λιχουδιά, και μπορεί να μάθει τα πάντα για μια λιχουδιά. Ψάχνει το παντοτινό του σπίτι, και ένα άνθρωπο που θα τον αγαπήσει και θα τον εκτιμήσει σαν τον σκύλο που ο ίδιος πιστεύει ότι είναι.
Η Λίλη είναι σαν ένα λουλούδι που έχει ανθίσει και δεν το ξέρει. Νομίζει ότι είναι ακόμα μπουμπούκι κλειστό, και ότι έτσι δεν την βλέπει κανείς.
Μόλις συνειδητοποιήσει ότι τα πέταλά της και τα χρώματά της και τα αρώματά της τα βλέπεις και τα θαυμάζεις, είναι σαν να λέει "μη με θαυμάζετε ακόμα, δεν είμαι έτοιμη, σας παρακαλώ".
Ωστόσο αν την θαυμάσεις διακριτικά και τρυφερά, σιγά σιγά το δέχεται, και έτσι όπως της λες τι ωραία που είναι, είναι σαν να απαντάει "καλή είναι εντάξει, ας μην το κάνουμε θέμα τώρα".
Έτσι είναι όταν είναι σε εξωτερικό χώρο τουλάχιστον. Ένα κοριτσάκι ντροπαλό. Όταν δεν είναι έξω αλλά μέσα, μεταμορφώνεται σε ένα κοινωνικό, τρελό κουτάβι που πέφτει πάνω σου και χαίρεται και παίζει. Και ειδικά αν έχει άλλο ένα κουτάβι για συντροφιά, παίζει σαν τρελή, με τα αυτιά της να πηγαίνουν πέρα δώθε.
Ο λόγος που είναι άλλη έξω, και άλλη μέσα, είναι πιθανότατα ότι δεν βλέπει καλά, και έτσι όταν βρίσκεται σε εξωτερικό χώρο νιώθει περισσότερη ανασφάλεια. Μια δυσμορφία στη κόρη του ματιού της, την κάνει να μοιάζει άλλες φορές αλλήθωρη, άλλες σχεδόν τυφλή, και σίγουρα τις περισσότερες φορές την κάνει να μοιάζει λίγο αστεία, έτσι όπως προσπαθεί να εστιάσει στην λιχουδιά την οποία μυρίζει αλλά δεν βλέπει πάντα.
Είναι μια σκυλίτσα που δεν έχει μέσα της ίχνος κακιάς, όπως όλα τα κυνηγοσκυλάκια σαν αυτήν.
Είναι νεότατη.
Της λείπει προς το παρόν μια ισορροπία αυτοπεποίθησης, ώστε να μπορέσει να συνδυάσει το ποια είναι στον έξω κόσμο, με το ποια είναι μέσα σε ένα σπίτι, της περισσεύουν αυτιά, και μέλλον. Πολύ μέλλον μπροστά της για να ζήσει όπως δεν φαντάζεται ακόμα ότι μπορεί να ζήσει ένας σκύλος σαν αυτήν.
Είναι εμβολιασμένη, στειρωμένη και υγιής
Η Βάφλα είναι λες και είναι χιονισμένη από πάνω έως κάτω, και σε ένα σημείο στην πλάτη της κάποιος άρχισε να την ξεχιονίζει πρόχειρα, και εκεί εμφανίστηκε λίγο γκρι.
Το άσπρο στην γούνα της δεν είναι το άσπρο τού χιονιού ακριβώς, είναι αυτό το ζεστό το άσπρο, το ζαχαρί, το γλυκό. Τόσο γλυκό που νομίζεις ότι μάλλον τρώγεται (και κάπως έτσι απέκτησε και το όνομα της).
Είναι ένα απίστευτα καλό σκυλί, είναι ανθρωποκεντρική, συνεργάσιμη και χαρούμενη. Αν έρθετε να την γνωρίσετε από κοντά, θα συμπεριφέρεται λες και σας ξέρει.
Και έτσι, λες και σας ξέρει, θα έρθει σπίτι σας, θα κάτσει στο σαλόνι σας, και θα μοιραστεί την ζωή σας. Μερικές φορές η υιοθεσία είναι τόσο απλή, και τόσο αρμονική, από την πρώτη ημέρα, και η Βάφλα είναι ένα από αυτά τα σκυλιά που όλα θα τα κάνουν εύκολα.