Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Η Σίντυ είναι ένα υπέροχο πλάσμα.
Είναι απόλυτα πίστη σε όποιον άνθρωπο την πάει βόλτα και την χειρίζεται, γυρνάει πάντα σε αυτόν για κάποια επιβεβαίωση, ένα χάδι ή έστω ένα βλέμμα, και συνεχίζει να περπατάει δίπλα του ήρεμα και αρμονικά, λες στον κόσμο υπάρχει μόνο αυτή και ο άνθρωπός της.
Είναι ένα σκυλί που έχει μια θλίψη στο βλέμμα της και στην γενικότερη αύρα της, και ακόμα και όταν είναι πολύ χαρούμενη, έχει πάντα μια εσωτερικευμένη ανασφάλεια.
Θλιμμένη δεν είναι, απλά δεν έχει αυτοπεποίηθηση.
Όσο περισσότερο κάνει πράγματα με τους ανθρώπους, και όσο ανοίγεται, τόσο πιο πολύ πιστεύει στον εαυτό της.
Είναι απίστευτα τρυφερή, είναι κοινωνική και γλυκύτατη, τα πάει μια χαρά με άλλα σκυλιά, ανθώπους και γάτες.
Η Σίντυ έχει ανάγκη ανθρώπους και έχει μια τεράστια καρδιά που μέσα της χωράει όλη η αγάπη όπου του κόσμου. Είναι ένα εξαιρετικά χαδιάρικο σκυλί, ήπιων τόνων, μέτριας ενέργειας και χαμηλής αυτοπεποίθησης. Προσπαθεί από την επαφή της με τους αθρώπους να πάρει αυτό που της έχει λείψει περισσότερο στην ζωή της, την επικοινωνία και την αγάπη΄.
Είναι νεότατη, υγιέστατη, εμβολιασμένη και στειρωμένη. Ζουσε στο δημοτικό κυνοκομείο Τρίπολης, όπου την πρωτοείδαμε μέσα σε ένα κλουβί στην καινούργια πτέρυγα, σκελετωμένη απίστευτα και έτοιμη να καταρρεύσει από την ασιτία. Δεν έπασχε από τίποτε απολύτως, απλώς δεν ταϊζόταν για ποιός ξέρει πόσο καιρό.
Αν σας αρέσουν τα Πόιντερ και ταυτόχρονα σας αρέσουν και τα κουτάβια αλλά δεν έχετε την υπομονή να μεγαλώσετε κουτάβι, υπάρχει η Γωγώ που συνδυάζει και τα δύο.
Όταν την πρωτοκοιτάς σου φαίνεται σαν να είναι ένα χοντρό κουτάβι Πόιντερ. Και επειδή από την χαρά της όταν σε βλέπει πηδάει και στα δύο πόδια προπαθώντας να σε φτάσει (σου έρχεται κάπου στην γάμπα), η συμπεριφορά αυτή σου ενισχύει την εντύπωση ότι όντως είναι ένα κουτάβι Πόιντερ.
Ωστόσο καμμία σχέση, η Γωγώ είναι εντελώς ενήλικη. Είναι σαν ένα πόιντερ ποιυ μπήκε στο πλήσιμο.
Η χαρακτηριστική της κίνηση είναι να κάθεται και να σε κοιτάει, νομίζοντας πως έτσι θα πιάσει μια τεράστια γκάμα όλων των πραγμάτων που περιμένεις από αυτήν.
Κάθεται στην στάση του καλού παιδιού μονιμως, και κοιτάει με σοβαρότητα και συγκέντρωση, σαν να είναι αυτή η καλύτερη μαθήτρια και σαν να θέλει να στο δείξει κιόλας (μήπως και δεν κατάλαβες ότι είναι αυτή η καλύτερη μαθήτρια)
Η Γωγώ μπορεί να είναι ανάμεσα σε πέντε δέκα σκύλους που χοροπηδάνε και παίζουν, αλλά αυτή κοιτάει εσένα. Μόνο. Είναι παρα πολύ κοινωνική με τα άλλα σκυλιά, αλλά όταν υπάρχει άνθρωπος στον ορίζοντα, το μόνο της ενδιαφέρον είναι αυτό και τίποτε άλλο.
Είναι ένα σκυλί ανθρωποκεντρικό, τρυφερό και πανέξυπνο, με το οποίο θα αγαπηθείτε πολύ, και με το οποίο επίσης θα γελάτε κιόλας.
Ο Μπάμπης είχε βρεθεί στον δρόμο, εγκαταλελειμένος, πεινασμένος, και μόνος, κάπου στην Ελληνική επαρχία, εκεί που σκυλιά σαν αυτόν χρησιμοποιούνται και πεντιούνται όταν δεν χρησιμεύουν πια.
Από την πρω΄τη στογμή που ήρθε στο καταφύγιο ήταν τέλειος. Ήρεμος, καλός, φιλικός και πάρα πολύ συνεργάσιμος. Είναι ένα καλό σκυλί, που έχει ζήσει σε σπίτι πολύ καιρό, και έχει μάθει τα πάντα για το πώς να είναι κατοικίδιο.
Είναι έτοιμος για ένα νέο σπίτι πια. Δεν θα χρειαστεί να του μάθετε πολλά, γιατί ήδη ξέρει σχεδόν τα πάντα. Ξέρει να παίζει με τα παιχνίδια του, ξέρει να χύνεται στον καναπέ και να παίρνει ύπνους με τις ώρες, ξέρει να πηγαίνει την βόλτα του και να συγκατοικεί με ανθρώπους.
Η Τεκίλα πήρε το όνομά της από τα δύο βασικά της χρώματα (άσπρο και πορτοκαλί),
και επειδή όταν ήταν ακόμα πιο μωρό, ρουφούσε το φαγητό με τέτοιο τρόπο, που ήταν λες και την είχες βάλει σε fast forward, οπότε μας θύμισε εκείνο το τραγούδι, ξέρετε, που πάει πολύ γρήγορα και είναι κάπως έτσι:
"τουρού τούρου τούρου τούρου - τουρού τουρουουουού- τού - Tequila!".
Είναι από τα πιο γλυκά χαριτωμένα και όμορφα κουτάβια που έχουν περάσει από τα χέρια μας. Έχει ήδη κάνει τα δεύτερα εμβόλιά της, και σιγά σιγά αρχίζει να βγαίνει στο έξω κόσμο και να τον εξερευνά, παρέα με τον λούτρινο γάιδαρό της.
Ο Μοχίτο εγκαταλείφθηκε στον δρόμο, όπως τοσα και τόσα κουτάβια, όταν ήταν μόλις δύο μηνών.
Ήρθε στο καταφύγιο φοβισμένος και τρομαγμένος. Ήταν ένα μωρό που κρυβόταν στην αγκαλιά σου, την οποία επίσης φοβόταν.
Σιγά σιγά άρχισε να ανοίγεται. Μπήκε σε μια ομάδα μαζί με άλλα κουτάβια, και άρχισε να γίνεται χαρούμενος και κοινωνικός, όπως πρέπει να είναι ένα μωρό της ηλικίας του.
Έχει αυτό το απίστευτο και αρκετά σπάνο χρώμα στην γούνα του, ένα συνδυασμό ζαχαρί με γκρί και μπεζ, που τον κάνει να ξεχωρίζει, και δύο υπέροχα υγρά και πανέμορφα κουταβίσια μάτια.
Μάλλον θα τρελαθείτε άμα την γνωρίσετε, και άμα σας αρέσει αυτός ο χαρακτήρας στα σκυλιά, που είναι ο εξής:
"Αμάν, ένας άνθρωπος, πωπω πόσο μ'αρέσουν οι άνθρωποι! Θα πηδήξω στα δύο ποδια να τον φτάσω. Για ένα δευτερόλεπτο. Μετά θα κουνήσω τον ποπό μου πέρα δώθε. Μετά θα πέσω κάτω και θα κάνω νάζια. Θα κάτσω και ανάσκελα. Για δύο δευτερόλεπτα. Με πήρε αγκαλιά, θα πρέπει να δώσω φιλιά στην μούρη!"
Κάπως έτσι θα είναι μάλλον η πρώτη σας επαφή με την Λόλα, που θέλει να τα κάνει όλα, όχι γιατί είναι κουτσομπόλα, αλλά γιατί είναι καλό σκυλί!
Είναι γλυκύτατη, χαρούμενη, λίγο χαζοβιόλα αλλά με πολύ χαριτωμένο τρόπο, και ένα σκυλάκι που την χαρά του την μοιράζεται με τους ανθρώπους γύρω του, χωρίς όμως να ενοχλεί, και χωρίς να επιβέλλει την παρουσία της - μόνο το νάζι της δειχνει λίγο παραπάνω, και το κάνει με τρόπο που σε προσελκύει να πας έσυ σε αυτή, και όχι το αντίθετο.