Άννα

Της τραγουδάμε το "Αααααννα, δεν ήμουνα εγώ γι'αεροπλάααααανα" και της σηκώνουμε τα αυτιά απαλά και χαζεύουμε την τσαχπινιά της.

Μοιάζει με Σπρίνγκερ Σπάνιελ ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, ούτε αυτή εγκαταλείφθηκε με τα χαρτιά της και τα πεντικγρι της. Αυτό που παρατηρήσαμε είναι ότι έχει δύο τρία ράμματα στον λαιμό της, στο πλάι, εκεί ακριβώς όπου συνήθως τοποθετείται μικροτσίπ.

Αν κάποιος της το έβγαλε και την εγκατέλειψε δεν το γνωρίζουμε, αυτό που γνωρίζουμε είναι ότι τώρα την έχουμε εμείς, και την ευχαριστιόμαστε όσο δεν πάει!

Είναι κοντή, είναι τσαχπίνα, είναι γλυκιά και ταυτόχρονα αστεία, και έχει και μια ντροπή και μια συστολή που σε ξεγελάει, γιατί εκεί που την βλέπεις χαλαρή και υποτίθεται ντροπαλή, ξαφνικά κάνει ένα τσακ και πηδάει πάνω σε μια μάντρα. Και μετά είναι πάλι και καλά ντροπαλή.

Η Άννα βρέθηκε αδέσποτη, και ο δρόμος δεν ήταν για αυτήν. Για αυτή είναι μια οικογένεια που θα την αγαπήσει, και που θα της προσφέρει την ζωή που της αξίζει.