Αν βάζαμε ένα παιδί να ζωγραφίσει έναν άγγελο σε μορφή σκυλου, πιθανότατα θα κατέληγε να φτιάξει μια ζωγραφιά που θα έμοιαζε στον Μπάρνεϊ.
Πραγματικά ειναι λες και είναι αγγελικά πλασμένος, και αυτό που βλέπετε στην εμφάνισή του, είναι αυτό που αυτός ο σκύλος έχει και μέσα του. Έχει αυτή την καλοσύνη την σχεδόν παραμυθένια, που μοιάζει ψεύτικη.
Το σκυλί αυτό είναι ένας άγγελος. Είναι ουσιαστικά τυφλός, και αυτό αντί να τον κάνει πιο δύσπιστο, τον έχει κάνει ακόμα πιο αγαθό και καλοσυνάτο. Ίσως επειδή δεν βλέπει σχεδόν καθόλου, έχει φτιάξει μια εικόνα του κόσμου παρόμοια με αυτή που ταιριάζει στον ίδιο. Τόσο όμορφη, και τόσο απαλή.
Σε ακολουθεί και ας μην σε βλέπει, έρχεται όταν τον φωνάζει και ας μην βλέπει που είσαι, περπατάει δίπλα σου με λουρί και ας μην έχει ιδέα που τον πας, γιατί σε εμπιστεύεται τόσο πολύ, που του φτάνει ο ήχος της φωνής σου, και ακολουθεί πίστα αυτό που ακούει. Μια φωνη ανθρώπινη που δεν μπορεί παρά να την εμπιστευτεί.
Είναι υπέροχο πλάσμα, εντελώς αιθέριο. Λες και δεν είναι φτιαγμένος από σάρκα και οστά, αλλά από αιθέρα. Αφήνεται να τον χαϊδεύεις με τις ώρες και να του μιλάς, και έτσι μόνο, με την αφή και με την ακοή, φτιάχνει μια εικόνα για εσένα στο μυαλό του, που είναι η πιο ομορφη που θα μπορούσες να φανταστείς.
Ο Μπάρνεϊ ψάχνει σπίτι και οικογένεια, και για αντάλλαγμα έχει να δώσει αγάπη απόλυτη.
