Ήταν σαν γέρος όταν ήταν μωρό, και αυτός και ο αδερφός του, με ζάρες και χωρίς μαλλιά. Και σιγά σιγά άρχισε να βγάζει πάλι τρίχωμα, το δερμα του έφτιαξε, και το πρόσωπο του που είχε μια θλίψη έλαμψε.
Ο Μπάτον ανάρρωσε, μεγάλωσε, και έγινε ένας υπέροχος, γλυκύτατος σκύλος. Είναι ένα κουτάβι καλό και συνεργάσιμο, πολύ καλό, λίγο διστακτικός στην αρχή, αλλά ωστόσο συνεργάσιμος και τρυφερός.
Δεν είναι ότι του αξίζει ένα σπίτι περισσότερο από άλλα ζώα, μόνο και μόνο επειδή πέρασε δύσκολα, αλλά τον βλέπουμε στο καταφύγιο, θυμόμαστε πώς ήταν, πόσο υπέφερε και πόσο δυνατός στάθηκε, και μας στενοχωρεί που δεν έχει βρει την οικογένειά του.
Θα λέγαμε ότι δεν την έχει βρει επειδή έβγαλε μαλλιά μαύρα και καφέ αντί για άσπρα μακριά και σγουρά, αλλά δεν θέλουμε να γκρινιάζουμε. Δεν είναι ο μόνος που περιμένει, και ίσως θα περιμένει για καιρό ακόμα.
Ζώα σαν αυτόν υπάρχουν άπειρα, απλά για το κάθε ένα από αυτα, δεν υπάρχουν άπειρες ζωές, υπάρχει μόνο μία, η δική τους.
Ο Μπάτον δεν είναι ο πιο κοινωνικός σκύλος του κόσμου, ούτε ο πιο άνετος. Φοβάται πράγματα που δεν ξέρει και ανθρώππυς που δεν ξέρει. Είναι όμως πολύ νέος, έιναι πολύ έξυπνος, και τον χρόνο που έχασε μέχρι τώρα μπορεί να το κερδίσει πάλι.
