Τον πρωτοείδαμε στο δημοτικό κυνοκομείο Τρίπολης τον Οκτώβρη του 23 ως ένα ντροπαλό κουτάβι και τον φέραμε μαζί μας στην Αθήνα.
Μέχρι και σήμερα ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει σε αυτόν.
Παραμένει ντροπαλός, παραμένει γλυκύτατος, παραμένει ένα χαριτωμένο, πλαδαρό, κοντό σκυλί με μακριά αυτιά και μια συστολή στους τρόπους και την συμπεριφορά του.
Ο Μαρόκο είναι ένα πολύ καλό σκυλάκι, ντροπαλός αλλά συνεργάσιμος, διστακτικός αλλά χαρούμενος, ήσυχος αλλά και κοινωνικός.
Είναι από τα σκυλιά που σου δίνουν την εντύπωση πως όσο και να ωριμάσουν, θα παραμείνουν για πάντα ντροπαλά παιδιά, σαν αυτά που κρύβονται πίσω από την φούστα της μαμάς τους, σαν αυτά που παίρνουν κάτι από την αυτοπεποίθηση των φίλων τους χωρίς τα ίδια να βγαίνουν ποτέ μπροστά και να παίρνουν πρωτοβουλίες.
Είναι το γλυκό, καλό παιδί που ποτέ δεν ενοχλεί, που όλοι συμπαθούν, που δεν κάνει την παρουσία του αισθητή αλλά που όταν δεν είναι εκεί, σου λείπει.
