Η Ντέιζυ τώρα ξεδιπλώνει τον χαρακτήρα της και πιθανότατα τώρα έχει αρχίσει και η ίδια να μαθαίνει τον εαυτό της.
Έχει την περιέργεια, το νάζι και όλη την χάρη του πολύ μικρόσωμου σκύλου, και έτσι όπως είναι μια σταλιά, θέλεις να την πιάσεις και να την ζουμπήξεις ολόκληρη.
Μόλις καταλάβει ότι θέλεις να την πιάσεις, ξεφεύγει. Αλλά δεν απομακρύνεται πολύ. Παραμένει εκεί γύρω, στα πόδια σου, στο οπτικό σου πεδίο, έτσι για να σε κάνει να θέλεις να την ζουμπήξεις ακόμα πιο πολύ επειδή το παίζει δύσκολη.
Είναι πανέξυπνη και μπορεί να κάνει για το φαγητό τα πάντα (και να μάθει τα πάντα).
Ήρθε στο καταφύγιο μαζί με τα τρία μωρά της και από τότε γυρνάει γύρω γύρω σαν μασκότ και χαίρεται τόσο πολύ και τόσο διακριτικά και χαριτωμένα, που δεν χορταίνουμε να την κοιτάζουμε.
Χρειάζεται κάποιον που θα της δώσει λίγο χρόνο και λίγο χώρο, ώστε να τον εμπιστευτεί. Είναι σχεδόν έτοιμη να πιστέψει πως οι άνθρωποι είμαστε καλοί. Ίσως μέσα της ήδη το πιστεύει απλά δεν το δείχνει ακόμα.
