Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Μία παχιά αρχοντοπούλα που ψάχνει οικογένεια...Ήρθε στο καταφύγιό μας μαζί με την αδερφή της Botero που στάθηκε πιο άμεσα τυχερή και υιοθετήθηκε... Ειδικότητά της η παρατήρηση και η επίβλεψη των ανθρώπων...
Θα ακούει τα κλειδιά στην πόρτα και θα αρχίζει να τριβεται σε έπιπλα και να χρουρχουριζει, θα μπαίνεις στο σπίτι και θα έρχεται στα πόδια σου, θα την χαϊδεύεις και θα είναι απαλή σαν βαμβάκι, θα κάθεται δίπλα σου στον καναπέ και θα ακουμπάει στο κεφάλι της πάνω σου. Οι κινήσεις τού κεφαλιού της θα την κάνουν να μοιάζει πως χορεύει, καθώς προσπαθεί να εστιάσει με το ένα μάτι.
Σιγά σιγά θα συνηθίσει, και θα ξαναθυμασαι αυτές τις κινήσεις του κεφαλιού, τις μοναδικές, που πρωτοαγάπησες, μονο όταν βλέπει κάτι καινούργιο ή κάτι που της δημιουργεί περιέργεια. Θα είναι σαν μια μπάλα αφρού μέσα στο σπίτι, που κινείται αθόρυβα και τρυφερά, και μαλακώνει ότι αγγίζει. Θα κάνει τα συναισθήματα να μοιάζουν με κάτι φτιαγμένο από χειροπιαστα υλικά, με όγκο και αληθινές διαστάσεις. Θα σκέφτεσαι πόσο τυχερός είσαι που έχεις ένα τέτοιο γατι. Η πόσο τυχερή.
Η Ντενίζ ψάχνει σπίτι. Είναι πλασμένη για να κάνει ανθρώπους ευτυχισμένους. Μπορεί να ζήσει με άλλες γάτες αλλά όχι με σκύλους.
Δείτε το βίντεό της εδώ.
Ο Περγαμόντο, ο γάτος ο πορτοκαλί, δεν είναι σαν τους άλλους γάτους.
Σώθηκε μαζί με την κόρη του, η οποία είναι φτυστή αυτός. Βρέθηκαν κουρνιασμένοι μαζί, και ειμασταν σίγουροι πως ήταν μαμά και κόρη, γιατί τέτοια θαλπωρή και προστασία προσφέρουν κυρίως η μαμάδες γάτες.
Χωρίς να θέλουμε να προσβάλλουμε τους αρσενικούς γάτους, δεν έχουν καλή φήμη ως προς τα γονεϊκά τους ένστικτα. Αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις, και μια από αυτές είναι ο Περγαμόντο.
Φρόντισε και προστάτευσε την μικρή του κόρη σαν πραγματικός πατέρας, την είδε να μεγαλώνει, και την είδε να υιοθετείται. Έμεινε πίσω αυτός, και θέλουμε να τον βοηθήσουμε να βρει την οικογένεια που τού αξίζει.
Είναι ένα γατί με συναισθηματική νοημοσύνη. Ειναι γάτος ολόκληρος, παχύς, με μεγάλο κεφάλι και μεγάλη καρδιά, και την αγάπη που έχει δείξει μέχρι τώρα, πρέπει η ζωή να του την ανταποδώσει.
Είναι πάρα πολύ εξοικειωμένος με σκύλους, και θα μπορούσε κάλλιστα να ζήσει σε ένα σπίτι με φιλικά σκυλιά.
"You will always be fond of me. I represent to you all the sins you never had the courage to commit."
- Oscar Wilde, The Picture of Dorian Gray
Ο Ντοριαν ποζάρει και σε κάνει να νομίζεις πως δεν θα γεράσει ποτέ, πως θα μείνει για πάντα αγεραστος, αθάνατος, όπως ο ήρωας στο μυθιστόρημα του Όσκαρ Γουάιλντ.
Ήρθε σε εμάς γατάκι, και μεγάλωσε και μεγάλωσε κι άλλο. Σήμερα είναι ένας νεαρός γάτος, πανέμορφος, γκρι, με δυο καταπράσινα μάτια. Κολλητός του φίλος είναι ένας άλλος αρσενικό γάτος, ο Περγαμόντο. Ζουν μαζί, τρώνε μαζί, κοιμούνται μαζί και πάιζουν μαζί. Ο Ντόριαν είναι ένα κοινωνικό γατί, που είναι κρίμα να μεγαλώνει μαζί μας.
Ψάχνει το παντοτινό του σπίτι. Είναι εκοικειωμένος με γατιά, αλλά και με σκυλιά.
Υπάρχουν όλων των ειδών τα γατάκια, που καθώς μεγαλώνουν δείχνουν σιγά σιγά τον χαρακτήρα τους. Υπάρχουν γατάκια παιχνιδιάρικα, γατάκια περίεργα και γατάκια τεμπέλικα. Και υπάρχουν γατάκια σαν αυτόν, που τα πιάνεις, τα σηκώνεις, τα βάζεις στα χέρια σου και στην αγκαλιά σου και στον λαιμό σου και κάθονται εκεί, λες και εκεί ανήκουν.
Ο Τέιλορ είναι ένα τέτοιο γατάκι, και έτσι ήταν από την πρώτη μέρα που τον βρήκαμε. Καθόταν στο πεζοδρόμιο, μόνος του, με την ουρά του κομμενη στην ρίζα και νεκρωμένη, και απλά περίμενε. Τον σηκώσαμε και τον πήγαμε μέχρι το αυτοκίνητο με τα χέρια, πέντε ολόκληρα τετράγωνα, και δεν έβγαλε αχνά δεν κουνήθηκε, δεν αντέδρασε, λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα να τον κρατάει ένα χέρι στον αέρα και να τον πηγαίνει κάπου.
Η ουρίτσα του ακρωτηριάστηκε, και η αποθεραπεία κράτησε αρκετές εβδομάδες γιατί το τραύμα ήταν τόσο κοντά στον ποπό του, που σχεδόν δεν υπήρχε δέρμα για να επουλωθεί γύρω γύρω. Μετά από τόσο καιρό νοσηλείας έγινε ακόμα πιο βούτυρο από ότι ήταν όταν τον βρήκαμε. Αν εμπιστευοταν τα χέρια που τον πασπατευαν μια φορά, τώρα τα εμπιστεύεται δέκα. Την ανθρώπινη αγκαλιά την θεωρεί κάτι αυτονόητο, τα ανθρώπινα χέρια θεωρεί πως υπάρχουν για αυτόν, και αφήνεται να τον κάνεις ό,τι θελεις, γιατί είναι σίγουρος πως ό,τι και να κάνεις, θα είναι για καλό του.
Είναι ένα μωρό με απίστευτη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, ένα γατάκι γλυκό, τρυφερό και μελισταλαχτο, και ψάχνει το παντοτινό του σπίτι.
Είναι η γάτα που την κοιτάς και θαμπώνεσαι από την ομορφιά και καθώς έχεις θαμπωθει και ξεροκαταπινεις, την ξανακοιτάς καλύτερα και διαπιστώνεις ότι ανάμεσα στο τρίχωμα το γκρι το πυκνό, ξεφυτρώνουν τόπους τόπους μπεζ πιτσιλιές.
Και είναι λες και δεν την γέννησε γατα αλλά λες και την έφτιαξε ζωγράφος. Σαν να μην έφτανε αυτό, τα μάτια της είναι τόσο πράσινα που την κάνουν να μοιάζει εντελώς ζωγραφιστή.
Η Γκαράζ είναι μια γάτα που μοιάζει με γάτο. Είναι παχιά και ογκώδης, και έτσι όπως κάθεται και χύνεται στο πάτωμα, μοιάζει με είδος αιλουροειδους που κάποιος επιστήμονας μόλις ανακάλυψε.
Την πλησιάζεις και στέκεται ακίνητη, κάνει ένα δύο βήματα προς τα σένα, γέρνει το κεφάλι, και πέφτει στο πάτωμα αργά σαν σε αργή κίνηση. Αν είσαι τυχερός, σου δείχνει και την κοιλιά της και αυτό είναι, σε έχει κερδίσει. Είσαι δικός της και δεν σκέφτεσαι τίποτε άλλο εκτός από αυτήν.
Το κορίτσι (δηλαδή ο κοριτσαρος) ψάχνει ζούγκλα, εεε...ψαχνει σπίτι! Τα παέι καλά με άλλες γάτες, αρσενικές και θηλυκές.