Υπάρχουν όλων των ειδών τα γατάκια, που καθώς μεγαλώνουν δείχνουν σιγά σιγά τον χαρακτήρα τους. Υπάρχουν γατάκια παιχνιδιάρικα, γατάκια περίεργα και γατάκια τεμπέλικα. Και υπάρχουν γατάκια σαν αυτόν, που τα πιάνεις, τα σηκώνεις, τα βάζεις στα χέρια σου και στην αγκαλιά σου και στον λαιμό σου και κάθονται εκεί, λες και εκεί ανήκουν.
Ο Τέιλορ είναι ένα τέτοιο γατάκι, και έτσι ήταν από την πρώτη μέρα που τον βρήκαμε. Καθόταν στο πεζοδρόμιο, μόνος του, με την ουρά του κομμενη στην ρίζα και νεκρωμένη, και απλά περίμενε. Τον σηκώσαμε και τον πήγαμε μέχρι το αυτοκίνητο με τα χέρια, πέντε ολόκληρα τετράγωνα, και δεν έβγαλε αχνά δεν κουνήθηκε, δεν αντέδρασε, λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα να τον κρατάει ένα χέρι στον αέρα και να τον πηγαίνει κάπου.
Η ουρίτσα του ακρωτηριάστηκε, και η αποθεραπεία κράτησε αρκετές εβδομάδες γιατί το τραύμα ήταν τόσο κοντά στον ποπό του, που σχεδόν δεν υπήρχε δέρμα για να επουλωθεί γύρω γύρω. Μετά από τόσο καιρό νοσηλείας έγινε ακόμα πιο βούτυρο από ότι ήταν όταν τον βρήκαμε. Αν εμπιστευοταν τα χέρια που τον πασπατευαν μια φορά, τώρα τα εμπιστεύεται δέκα. Την ανθρώπινη αγκαλιά την θεωρεί κάτι αυτονόητο, τα ανθρώπινα χέρια θεωρεί πως υπάρχουν για αυτόν, και αφήνεται να τον κάνεις ό,τι θελεις, γιατί είναι σίγουρος πως ό,τι και να κάνεις, θα είναι για καλό του.
Είναι ένα μωρό με απίστευτη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, ένα γατάκι γλυκό, τρυφερό και μελισταλαχτο, και ψάχνει το παντοτινό του σπίτι.
