Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Λοιπόν, αυτός είναι ο Νάτσο. Είναι λίγο σαν μασκότ - όχι όλου τού καταφυγιου, μόνο τής πολυθρόνας στο γραφείο, όπου είχε βγάλει ρίζες να κάθεται με μια μούρη μέχρι το πάτωμα.
Εδώ και καιρό ο Νάτσο είναι σε φιλοξενία, και μπορούμε επιτέλους να τον ξαναπαρουσιάσουμε σωστά.
Καταρχάς δεν είναι το πιο κοινωνικό σκυλί του κόσμου, και πιθανότατα ούτε και θα γίνει ποτέ. Τα μουστάκια και τα φρύδια και τα γενιά του κάνουν αυτή την αντικοινωνικότητά του απίστευτα χαριτωμένη - κοινώς μοιάζει μονίμως μουτρωμένος και αυτό είναι αξιολάτρευτο.
Παρά το ότι δεν είναι ο πιο κοινωνικοποιημένος σκύλος του κόσμου, είναι πολύ λειτουργικός σε ένα σπίτι. Μένει μόνος του, πάει βόλτες, κάνει την ανάγκη του έξω, τρώει αν και προτιμάει να μην είσαι παρόν, οπότε του αφήνεις το πιάτο κάτω και κάνεις πως δεν κοιτάς ή πας σε άλλο δωμάτιο για λίγο, και όσο αρχίσει να σε συνηθίζει, έρχεται και κάθεται δίπλα σου, και πιο δίπλα σου, και μπορεί να σου ανέβει και στο κρεβάτι (αν και δεν το συστήνουμε, τουλάχιστον όχι στην αρχή).
Στον δρόμο φοβάται αρκετά τα αμάξια, και γενικά πράγματα με τα οποία δεν έχει έρθει σε επαφή από μικρός, οπότε αν μένετε κοντά σε κεντρικό, βγαίνετε από το σπίτι με προσοχή και μπαίνετε όσο πιο γρήγορα σε στενά, μακριά από την κίνηση.
Ο Νάτσο είναι σκυλί που μιμείται αλλά σκυλιά, όπως κάνουν συνήθως οι σκύλοι με χαμηλή αυτοπεποίθηση. Η παρουσία ενός δεύτερου κοινωνικού σκυλου στο σπίτι θα βοηθήσει πολύ, γιατί ο Νάτσο θα αντιγράψει, ή θα προσπαθήσει έστω, η παρουσία ενός δεύτερου σκυλου με θέματα συμπεριφοράς δεν θα βοηθήσει καθόλου.
Σκυλιά σαν αυτόν δεν είναι ιδανικά για οικογένειες με πολύ μικρά παιδιά, επειδή δεν θα μπορέσουν να ακολουθήσουν κάποιες βασικές οδηγίες για το πως να συμπεριφέρονται στον σκύλο - ο Νάτσο θέλει χώρο, χρόνο και σταθερότητα στην συμπεριφορά των ανθρώπων με τους οποίους συγκατοικεί.
Ο Νάτσο είναι ο σκύλος που θα αργήσει λίγο να σου κουνήσει την ουρά, θα αργήσει να δείξει εμπιστοσύνη, θα αργήσει να φανεί ευτυχισμένος σε ένα νέο σπίτι. Όσο πιο σταθερή είναι η ρουτίνα του, τόσο πιο γρήγορα θα προσαρμοστεί.
Πιθανότατα δεν θα κουνήσει την ουρά του ποτέ σε επισκέπτες, αλλά θα την κουνήσει για εσάς. Μόνο για εσάς. Και αυτό είναι που κάνει όσους ανθρώπους έχουν υιοθετήσει "φοβικα" σκυλιά να δένονται τόσο πολύ μαζί τους, αυτή η αποκλειστικότητα, τουλάχιστον τον πρώτο καιρό, ή τα πρώτα χρόνια. Καμμια φορά και όλα τα χρόνια της ζωής του σκυλου.
Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσετε μερικές βασικές οδηγίες όσον αφορά την υιοθεσία ενός σκύλου σαν τον Νάτσο
Λίγο πριν έρθει η έμπνευσή για ζωγραφική στον Dali, γίνονται θαύματα. Το βλέπετε έτσι;
Αυτό είναι ένα στιγμιότυπο από την καθημερινότητά σου σε περίπτωση που αποφασίσεις να υιοθετήσεις τον Dali. Γεννήθηκε για να γίνεις ζωγράφος και αν κάποιος ασχοληθεί σοβαρά μαζί του μμμ.. ελπίζουμε σε λίγα χρόνια να θαυμάζουμε τα έργα του στον Λούβρο. Κάνε swipe και δες ένα από τα έργα του.
Ήταν καλοκαίρι του 2017, όταν ο Richard έφτασε στο καταφύγιο προσπαθώντας να σταθεί στα πόδια του απο την αδυναμία και τον κνησμό, γλύφοντας και ξύνοντας ασταμάτητα τις βαθιές πληγές του.
Μέσα σε λίγες μέρες κατέρρευσε, σταμάτησε να ανταποκρίνεται στη θεραπεία και νοσηλεύτηκε στον ορό αφήνοντας μας ελάχιστες ελπίδες για ανάκαμψη. Τα οργανά του σταμάτησαν να λειτουργούν κι εκείνος πια φαινόταν πολύ αδύναμος για να παλέψει.Άλλωστε τί ήταν? Ενα μωρό ήταν, που χρειάστηκε να μεγαλώσει τόσο απότομα, παλεύοντας με την πείνα αλλά και τις τόσες ασθένειες.
Έλαβε εξαιρετική ιατρική περίθαλψη και πολύ κανάκεμα, ώστε σήμερα να μπορούμε να καμαρώνουμε έναν αγόραρο ψηλό, όμορφο και τόσο τρυφερό, που η υπαρξή του και μόνο, μας γεμίζει κουράγιο και ελπίδα να παλεύουμε για το αδύνατο. Είναι ένα εξαιρετικό σκυλί, ήρεμο, τρυφερό και κοινωνικό, και ψάχνει και αυτός μια οικογένεια.
Φανταστείτε έναν ντροπαλό αρκούδο, τόσο φουντωτό και ογκώδη που είναι αδύνατο να κρυφτεί και όμως το προσπαθεί, που είναι ηλικιωμένος αλλά δεν το ξέρει και καθώς κρύβεται, το κάνει με νάζι και σκέρτσο, λες και όλη του η γοητεία είναι στο να το παίζει "δύσκολος", χωρίς να είναι ουσιαστικά.
Σε βλέπει να πλησιάζεις και σε κοιτάει με αμηχανία και είναι τόσο φουντωτός που θέλεις να μπεις να τον χαϊδέψεις. Και μόλις μπεις μέσα σου γυρνάει και καλά την πλάτη και κάθεται έτσι στην γωνία, όχι για να σε αποφύγει, αλλά για να πας να χαϊδέψεις εκεί που νιώθει άνετα. Και όσο χαϊδεύεις, κυρίως στον λαιμό του, από κάτω, σηκώνει σιγά σιγά το κεφάλι με μια περηφάνια και μετά από λίγη ώρα σου δίνει και το χέρι και κάθεται ακίνητος.
Ο Ραφάτ είναι ηλικιωμένος, αλλά έχει κάτι που τον κάνει να είναι ακόμα κουτάβι. Δεν έχει την ενέργεια του κουταβιού που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο, αλλά έχει αυτό το νάζι και ταυτόχρονα την απορία για τον κόσμο, λες και απ'την μια δεν ξέρει τι ακριβώς υπάρχει εκεί έξω, από την άλλη είναι σαν να ξέρει και να σου λέει με τον τρόπο του "εσύ πρώτα, πήγαινε έξω εσύ πρώτα, και θα έρθω και' γω".
Πολύ θέλουμε να τον δούμε σε ένα σπίτι. Του ταιριάζει και του αξίζει ένα σπίτι!
Η Μαρα μας ειδοποιησε για τον Μάρκο, εναν αδεσποτο σκύλο σε ασχημη κατάσταση στον παραδρομο της Εθνικής οδου.
Βρέθηκε με εντονο κνησμό που του προκαλούσε πληγές σε όλο το σωμα.
Ο Μάρκος , είναι ενα καλοσυνάτο , υπέροχο σκυλί που όμως αντιμετωπίζει σύνθετα προβλήματα υγείας αλλά παρουσίαζει βελτίωση.
Το ενα του αυτί εχει πλέον κλείσει εντελώς απο την χρόνεια μόλυνση.
Καθήστε με ένα φλιτζάνι καφέ ή ένα πακέτο ποπ κορν, να σας πούμε μια ιστορία για το πώς δύο στραβά πόδια και ένα μεγάλο κεφάλι σε ένα κοντό και μακρύ σώμα μας έκλεψαν την καρδιά. Ήρθε λοιπόν αυτός μια μέρα, μέσω του προγράμματος στειρώσεων. Ήρθε έτσι, με τα κοντά, στραβά του πόδια, και με το ύφος "το παίζω και λίγο δύσκολος". Κάτι η αναιμία, κάτι μερικές σταγόνες αίμα στο τρίχωμά του, ανοίγουμε το στόμα και βρίσκουμε κάτω από την γλώσσα βδέλλες να του πίνουν το αίμα. Τελειώνει η νοσηλεία, βγαίνει από το αναρρωτήριο, και κάνει αυτό. Κάθεται όπου τον βάλεις, έτσι, και κοιτάει. Είναι στωικός, είναι αστείος, αλλά είναι και σοβαρός. Ταυτόχρονα. Είναι καρδιοκατακτητής, και το ξέρει πως είναι, αλλά το παίζει ότι δεν είναι και ότι αν εμείς πέφτουμε στα πατώματα για πάρτη του, αυτός δεν ξέρει τίποτα. Αυτός απλά κάθεται. Είναι ο Ρομπέρτο, είναι τέλειος, και ψάχνει μια οικογένεια για να την ξελογιάσει, όπως ξελόγιασε και εμάς!