Καθήστε με ένα φλιτζάνι καφέ ή ένα πακέτο ποπ κορν, να σας πούμε μια ιστορία για το πώς δύο στραβά πόδια και ένα μεγάλο κεφάλι σε ένα κοντό και μακρύ σώμα μας έκλεψαν την καρδιά. Ήρθε λοιπόν αυτός μια μέρα, μέσω του προγράμματος στειρώσεων. Ήρθε έτσι, με τα κοντά, στραβά του πόδια, και με το ύφος "το παίζω και λίγο δύσκολος". Κάτι η αναιμία, κάτι μερικές σταγόνες αίμα στο τρίχωμά του, ανοίγουμε το στόμα και βρίσκουμε κάτω από την γλώσσα βδέλλες  να του πίνουν το αίμα. Τελειώνει η νοσηλεία, βγαίνει από το αναρρωτήριο, και κάνει αυτό. Κάθεται όπου τον βάλεις, έτσι, και κοιτάει. Είναι  στωικός, είναι αστείος, αλλά είναι και σοβαρός. Ταυτόχρονα. Είναι καρδιοκατακτητής, και το ξέρει πως είναι, αλλά το παίζει ότι δεν είναι και ότι αν εμείς πέφτουμε στα πατώματα για πάρτη του, αυτός δεν ξέρει τίποτα. Αυτός απλά κάθεται. Είναι ο Ρομπέρτο, είναι τέλειος, και ψάχνει μια οικογένεια για να την ξελογιάσει, όπως ξελόγιασε και εμάς!