Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Αυτός είναι ο Ζαν (Jean, από το Jean Claude Van Damme), αλλά περισσότερο από το Ζαν του ταιριάζει το Γιάννης!
Είναι το κουτάβι το χαρούμενο, το χαριτωμένο, το παιχνιδιάρικο, το κουτάβι που είναι κουτάβι!
Που τρέχει αλλά τρέχει άγαρμπα, που προσπαθεί να μιμηθεί τα αδέρφια του (τον Κλωντ και την Βαν Νταμ) αλλά τα μιμείται λάθος, που θέλει να μάθει και να καταλάβει, και όσο προσπαθεί να μάθει και να καταλάβει, εσύ μπορείς να περάσεις ώρες γελώντας με αυτήν την προσπάθεια.
Είναι σαν ο κόσμος να είναι ένας τεράστιος καμβάς και ο Ζαν να έχει ένα πολύ μικρό πινέλο, οπότε προσπαθεί να ζωγραφίζει ΟΛΟ τον καμβά γρήγορα, πηγαίνοντας από την μία άκρη στην άλλη!
Ο Μπόρις έχει τον χαρακτήρα που έχει η συντριπτική πλειοψηφία των Σεττερ.
Και όσο και να μην θέλουμε να κάνουμε διακρίσεις, γιατί όλοι οι σκύλοι είναι σκύλοι, ο καθένας με τον δικό του χαρακτήρα, την δική του προσωπικότητα και την δική του ψυχοσύνθεση, τα Σεττερ έχουν την φήμη ότι εξναι απίστευτα τρυφερά επειδή όντως είναι.
Ο Μπόρις ήρθε καταβεβλημενος και άρρωστος, και από την πρώτη μέρα φαινόταν ο χαρακτήρας του. Τώρα που έχει πλέον αναρρώσει μπορούμε επιτέλους να δούμε μόνο αυτό, τον καταπληκτικό χαρακτήρα του.
Είναι ένα πολύ τρυφερό πλάσμα, που κάθεται αγκαλιά, που βάζει το κεφάλι του στα χέρια σου και το αφήνει εκεί, που σε αγαπάει με λεπτότητα και διακριτικοτητα και μια τρυφερότητα που είναι απίστευτη. Είναι ένας υπομονετικός, κοινωνικός και γλυκύτατος σκύλος, έτοιμος για το παντοτινό του σπίτι.
Αυτό που εμείς βλέπουμε ως όμορφο, για την φύση είναι προφανώς τυχαίο. Ένας από τους άπειρους συνδυασμούς χρωμάτων που υπάρχουν, έτυχε σε αυτό το κουτάβι να μοιάζουν ιδανικοί.
Έτυχε τα χρώματα να είναι εντελώς συμμετρικα, έτυχε το πορτοκαλί να είναι "πολύ πορτοκαλί", σαν ψεύτικο, το άσπρο να είναι κατασπρο σαν χιόνι, και το σκούρο καφέ σαν ο ζωγράφος να ήθελε να δώσει μερικές πινελιές γήινες.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο Μπέιλι είναι ΚΑΙ απαλος σαν βαμβάκι. Θέλεις να χώσεις το πρόσωπο σου στην γούνα του, να μείνεις εκεί και να εισπνέεις μωρουδιλα, κουταβιλα.
Πέρα από όλα αυτά, είναι ένα κουτάβι σαν όλα τα κουτάβια, και έχει τις ίδιες ανάγκες που έχουν όλα τα σκυλιά. Ψάχνει σπίτι να το ομορφύνει, και να το γεμίσει με ασπροκόκκινες βελούδινες τούφες.
Δεν υπάρχει πιο υπομονετικό πλάσμα από αυτόν. Ο Νικόλας μας που ήρθε με τα δύο μπροστινά του πόδια σπασμένα κυριολεκτικά σε χίλια κομμάτια πάει όλο και καλύτερα. Υπέμεινε τους πόνους, τα χειρουργεία και τώρα τις φυσικοθεραπείες με απίστευτη ηρεμία, και μια αρχοντιά που είναι σπάνια. Από πίσω κρύβεται η πιο φουντωτή και η πιο εντυπωσιακή ουρά που έχουμε δει ποτέ, και τώρα που πλέον έχει σταθεί στα πόδια του, φαίνεται όλη η ομορφιά του. Είναι ένα εξαιρετικό σκυλί, συνεργάσιμο και κοινωνικό, που εμπιστεύται τους ανθρώπους, και τους αγαπάει, ακόμα και αν δεν τους γνωρίζει.
Δεν υπάρχει η ομορφιά του. Είναι σαν αλπικό ζώο που τον φαντάζεσαι σε χιόνια και βουνά. Αν και σε πολύ ψηλό χιόνι θα βούλιαζε καθότι κοντός - και ας μην του φαίνεται.
Έτσι λοιπόν ο Τσίκης μοιάζει στα χρώματα και στην γούνα σαν αλπικό τσοπανόσκυλο, αλλά σε μεσαίο μέγεθος.
ΟΤσίκης είναι ένας απίστευτα ανθρωποκεντρικός νεαρός σκύλος, που λατρεύει την προσοχή, την ανθρώπινη παρέα και τα χάδια. Ώρες μπορείς να κάθεσαι και να βουτάς τα χέρια σου σε αυτή την γούνα και αυτός δεν θα βαριέται ποτέ.
Ψάχνει σπίτι και οικογένεια. Έχει να δώσει πάρα πολλή αγάπη, τόση πολλή που έχει πάντα περίσσευμα.
Πατήστε εδώ για να δείτε την ιστορία του.
Είναι κάτι σκύλοι που μοιάζουν λες και είναι φτιαγμένοι από αιθέρα. Πετούν αντί να περπατούν, λες και είναι γεννημένοι για μια ελευθερία αέρινη.
Η Καμέλια είναι κάτι σαν μέλι φτιαγμένο από αέρα, έτσι όπως κυκλοφορεί γύρω μας, καθόμαστε και την χαζεύουμε με τις ώρες. Είναι πανέμορφη.
Στο στιλπνό της τρίχωμα, στα απίθανα αυτιά της και στα υγρά ματιά της, αχνοφαίνεται ένα παρελθόν σκληρό και τραγικό, το οποίο όμως είναι σαν να πέρασε από πάνω της ξυστά, χωρίς να την αγγίξει.
Είναι απίστευτα τρυφερή, αφήνεται να την χαϊδεύεις και λιώνει, κλείνει τα μάτια, και το απολαμβάνει.
Ήρθε από το δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης, με ασιτία και τίποτε άλλο. Ήταν και είναι υγιέστατη και πλέον έχει αρχίσει να πλησιάζει το κανονικό της βάρος. Είναι έτοιμη για το παντοτινό της σπίτι.