Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Η Βαν Νταμ και τα δύο αρσενικά αδέρφια της, ο Ζαν και ο Κλοντ, ήρθαν στο καταφύγιο όταν ήταν μόλις δύο εβδομάδων, και μεγάλωσαν μαζί μας.
Έχει κλειστεί τρεις φορές για υιοθεσία, και έχει ακυρωθεί ΚΑΙ τις τρεις, πριν καν πάει σπίτι της, για διάφορους λόγους που δεν έχουν να κάνουν με τον σκύλο. Κάθε φορά που ακυρώνεται και μια υιοθεσία, μέχρι να προωθηθεί ξανά, η Βαν Νταμ χάνει και ένα μήνα από την προώθησή της, με αποτέλεσμα να μεγαλώνει. Ήταν 4 μήνων όταν χαρήκαμε πως θα υιοθετηθεί, μετά ήταν πέντε, μετά εφτά.
Για ένα τέτοιο σκυλί, αυτό είναι κρίμα. Το κορίτσι είναι μέλος μιας πολυμελής οικογένειας. Εννιά κουτάβια ήταν στο σύνολο, έχουν υιοεθτηθεί τα εφτά και τα πάνε περίφημα.
Το κορίτσι είναι ένα γλυκύτατο πλάσμα, χαρούμενο, κοινωνικό, και είναι απίστευτα εκπαιδεύεσιμη. Πηγαίνει τα Σάββατα μαζί με τους εθελοντές και άλλα σκυλιά σε ένα κέντρο εκπαίδευσης, και είναι εξαιρετική, απίστευτα έξυπνη, και μαθαίνει πολύ γρήγορα. Και είναι και πανέμορφη.
Δεν θέλουμε ένα τέτοιο σκυλί να μεγαλώνει στο καταφύγιο. Κανένα σκυλί δεν θέλουμε να μεγαλώνει εδώ, αλλλά στην περίπτωσή της δεν υπάρχει ειλικρινά κανένας λόγος. Είναι νεότατη, είναι πανέμορφη, είναι καλό σκυλί, και είναι έτοιμη για το παντοτινό της σπίτι.
Η Πόρσε βρέθηκε με τις πατούσες της καμένες από τις φωτιές στην Βαρυμπόμπη το καλοκαίρι του 21. Ένα τέτοιο πλάσμα θεωρούσαμε πως σίγουρα κάποιος θα το αναζητούσε, όμως δεν το αναζήτησε κάνεις.
Πλέον έχει αναρρώσει, οι πληγές έχουν επουλωθει, και μόνο κάποια σημεία στις πατούσες της έχουν παραμείνει χωρίς τρίχωμα.
Το εντυπωσιακό με το σκυλί αυτό όμως δεν είναι τίποτα από τα παραπάνω, είναι ο χαρακτήρας της. Η Πόρσε είναι κουλ, με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για ένα σκύλο. Λατρεύει να κάθεται σαν ντίβα στην μέση του προαύλιου, να λιαζεται, και να παρακολουθεί με αυτό το βλέμμα το υπεράνω, το αγέρωχο, το στωικο.
Είναι μοναδικό σκυλί. Περνάνε ώρες ολόκληρες που δεν καταλαβαίνεις καν ότι υπάρχει στον χώρο, και ξαφνικά μια στιγμή, γυρνάς και την κοιτάς, και μένεις κει να την χαζεύεις.
Η Ντέιζυ τώρα ξεδιπλώνει τον χαρακτήρα της και πιθανότατα τώρα έχει αρχίσει και η ίδια να μαθαίνει τον εαυτό της.
Έχει την περιέργεια, το νάζι και όλη την χάρη του πολύ μικρόσωμου σκύλου, και έτσι όπως είναι μια σταλιά, θέλεις να την πιάσεις και να την ζουμπήξεις ολόκληρη.
Μόλις καταλάβει ότι θέλεις να την πιάσεις, ξεφεύγει. Αλλά δεν απομακρύνεται πολύ. Παραμένει εκεί γύρω, στα πόδια σου, στο οπτικό σου πεδίο, έτσι για να σε κάνει να θέλεις να την ζουμπήξεις ακόμα πιο πολύ επειδή το παίζει δύσκολη.
Είναι πανέξυπνη και μπορεί να κάνει για το φαγητό τα πάντα (και να μάθει τα πάντα).
Ήρθε στο καταφύγιο μαζί με τα τρία μωρά της και από τότε γυρνάει γύρω γύρω σαν μασκότ και χαίρεται τόσο πολύ και τόσο διακριτικά και χαριτωμένα, που δεν χορταίνουμε να την κοιτάζουμε.
Χρειάζεται κάποιον που θα της δώσει λίγο χρόνο και λίγο χώρο, ώστε να τον εμπιστευτεί. Είναι σχεδόν έτοιμη να πιστέψει πως οι άνθρωποι είμαστε καλοί. Ίσως μέσα της ήδη το πιστεύει απλά δεν το δείχνει ακόμα.
Η Μαντώ ζούσε μέσα σε ένα από τα κλουβιά στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης. Εκτός από την βρωμιά, την αρρώστια και την ασιτία που την είχε σκεβρώσει σε βαθμό που με δυσκολία περπατούσε τις πρώτες ημέρες, το πιο εντυπωσιακό από όλα είναι το πώς κατάφερε να επιβιώσει χωρίς απλά να ποδοπατηθεί.
Είναι απίστευτα μικροσκοπική, σαν ένα κυνηγοσκυλάκι που κάποιος με κάποιο τρόπο συρρίκνωσε. Ζυγίζει όσο ένα πούπουλο και έχει δύο τεράστια, υγρά ματιά που λες και τα ανοίγει όσο πιο πολύ μπορεί για να δει και να χορτάσει την άνεση, την καθαριότητα και την φροντίδα.
Η μικρή μας νεράιδα πλέον περπατάει με περηφάνια και γυρίζει γύρω γύρω στο καταφύγιο με μια περιέργεια και μια χάρη, που από την μία θέλεις να την χαζεύεις για ώρες από μακριά, από την άλλη θέλεις να την πιάσεις, να την πάρεις αγκαλιά, και να την κρατήσεις εκεί για πάντα.
Λατρεύει τα άλλα σκυλιά, και είναι πειραχτήρι. Ο τρόπος που έχει για να δείχνει την κοινωνικότητά της στους άλλους σκύλους είναι να τους κάνει μικρά δαγκώματα (love bites), και κανένα σκυλί δεν εκνευρίζεται μαζί της γιατί την βλέπουν σαν αυτό που είναι, ένα μικρό πειραχτήρι.
(είναι μεγάλη κλέφτρα και δεν υπάρχει περίπτωση να έχει πρόσβαση σε φαγητό και να μην το κλέψει, ακόμα και αν είναι κόκαλο τριπλάσιο από το μέγεθός της)
Η Σαπφώ είναι ένα μικρόσωμο, χαριτωμένο πλάσμα.
Οι ρυτίδες στις άκρες του κάτω χείλους, στο πλάι, εκεί που ενώνεται με το πάνω, την κάνουν να έχει μια έκφραση σαν να χαμογελάει κάπως, με ένα μόνιμο μειδίαμα όμως ή σαν να έχει μόλις φάει κάτι ξινό που της πρόσφεραν και ντρέπεται να δείξει πως δεν της άρεσε..!
Έχει μάθει να μην λερώνει μέσα στο σπίτι, είναι εξοικειωμένη με τους θορύβους της πόλης, δεν κάνει ζημιές και είναι εξαιρετική στην διάρκεια της βόλτας της!
Ψάχνει σπίτι, όποιος την υιοθετήσει θα τον ζηλεύουμε πολύ! Και δεν χρειάζεται κάποιος να έχει ιδιαίτερη εμπειρία από σκύλους, η Σαπφώ ξέρει ήδη ό,τι χρειάζεται!
Διάφορα έχει περάσει, τίποτα δεν θυμάται. Να είχαμε την χαρά της και την όρεξή της για ζωή, και θα ήμασταν οι πιο ευτυχισμένοι άνθρωποι 24 ώρες το 24ωρο, οπως είναι αυτή.
Ούτε θυμάται τίποτα, ούτε φοβάται τίποτα. Χαίρεται την κάθε στιγμή, την κάθε βόλτα, τον κάθε άνθρωπο που της κάνει λίγο παρέα.
Είναι το σκυλί που το γνωρίζεις και νομίζεις ότι θα κάνει σαν τρελό και ότι μόλις μπει στο σπίτι θα στο διαλύσει. Και μετά τις δίνεις μία απλή οδηγία (κάτσε και πόζαρε πχ) και την εκτελεί σαν επαγγελματίας.
Η Ρίνα δεν είναι τρελή, είναι απλά χαρούμενη. Το ξανθό της κεφάλι, σε συνδυασμό με την μύτη της την δίχρωμη και την ουλή την άκρη του κεφαλιού που κάνει το χαμόγελο της να φαίνεται πάντα κάπως λοξό, την κάνουν μοναδική.
Είναι γλυκύτατη, χαριτωμένη και έτοιμη να σου χαμογελάσει, και να σε αγαπήσει όπως δεν σε έχει αγαπήσει κάνεις. Αν σας αρέσουν τα χαρούμενα, παιχνιδιάρικα σκυλιά, αυτή είναι η ιδανική.