Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Ο Απόλλο ήταν στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης, μέσα σε ένα κλουβιά με άλλα ενήλικα σκυλιά και πολλά κουτάβια με συμπτώματα τύφου.
Ήρθε μαζί μας στην Αθήνα και μπήκε κατευθείαν σε απομόνωση στο κτηνιατρείο, μαζί με όλα τα υπόλοιπα κουτάβια από το κλουβί εκείνο. Μόνο δύο από αυτά ανάρρωσαν, ο Απολλο και η Άρτεμις.
Πλέον έχει πάρει εξιτήριο, και δεν σταματάει να χαίρεται, να παίζει και να αναπληρώνει κάθε στιγμή την χαμένη του παιδική ηλικία, που χαραμιστηκε στο φριχτό κυνοκομείο Σπάρτης και στο αναρρωτηριο. Είναι ένα γλυκύτατο, χαρούμενο, κοινωνικό αγόρι. Ένα κουτάβι τρισχαριτωμένο και και ευτυχισμένο.
Προς το παρόν είναι διαθέσιμος μόνο για εικονική υιοθεσία.
Η Άρτεμις ήταν στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης, μέσα σε ένα κλουβιά με άλλα ενήλικα σκυλιά και πολλά κουτάβια με συμπτώματα τύφου.
Ήρθε μαζί μας στην Αθήνα και μπήκε κατευθείαν σε απομόνωση στο κτηνιατρείο, μαζί με όλα τα υπόλοιπα κουτάβια από το κλουβί εκείνο. Μόνο δύο από αυτά ανάρρωσαν, αυτή και ο Απόλλο.
Πλέον έχει πάρει εξιτήριο, και δεν σταματάει να χαίρεται, να παίζει και να αναπληρώνει κάθε στιγμή την χαμένη της παιδική ηλικία, που χαραμιστηκε στο φριχτό κυνοκομείο Σπάρτης και στο αναρρωτηριο. Είναι ένα γλυκύτατο, χαρούμενο, κοινωνικό κορίτσι. Ένα κουτάβι τρισχαριτωμένο και ευτυχισμένο.
Προς το παρόν είναι διαθέσιμη μόνο για εικονική υιοθεσία.
Το πιο γλυκό κορίτσι είναι αυτό, γλυκό σαν μέλι, όπως και το καστανόξανθο τρίχωμά της.
Κάτι φορές είναι σαν ελαφίνα, ψηλή και αδύνατη και σικάτη. Κάτι άλλες έτσι όπως περπατάει στο κτήμα τώρα που έχουν ξεραθεί τα χόρτα, μοιάζει από μακριά με αγριόσκυλο στην Αφρική, αλλά την προδίδει πάντα το χαμόγελό της. Αυτό το χαμόγελο του καλού, γλυκού σκυλιού που έρχεται να σε χαιρετήσει επειδή σε αγαπάει.
Μας είχαν ειδοποιήσει για μια σκυλίτσα άρρωστη, και όταν πλησιασαμε νομίζαμε πως θα μας αποφύγει και θα πρέπει να την κυνηγάμε. Αντί για αυτό, έτρεξε μόνη της κατά πάνω μας, λες και μας ήξερε από χθες, και ουσιαστικά σώθηκε μόνη της, χωρίς να προσπαθήσουμε καν.
Απο την πρώτη ημέρα συμπεριφέρεται λες και ο κάθε γνωστός η άγνωστος που την πλησιάζει είναι ο καλύτερός της φίλος. Λατρεύει τα χάδια, λατρεύει τις βόλτες και λατρεύει την ζωή.
Είναι ένα απίστευτα καλό πλάσμα, φτιαγμένη για να είναι σύντροφος και καλύτερος φίλος των ανθρώπων και είναι έτοιμη για το παντοτινό της σπίτι.
Όλοι οι χρωματισμοί τής εκάστοτε διάθεσής σας μέσα στην ημέρα, στον μήνα, στον χρόνο, μπορούν να συμπεριλάβουν τον Τόνι. Είναι κάτι ανάμεσα σε Πίνσερ και μανγούστα, με μια σουφλερή μύτη, δύο ολοστρόγγυλες χάντρες για μάτια και μερικές διακριτικές ζάρες στην άκρη του στόματος, που τον κάνουν να μοιάζει σαν να ξεροκαταπινει.
Είναι ένα μικροσκοπικό αγόρι, λιλιπούτειο στο σώμα, και αστείο στο πρόσωπο. Το πιο αστείο είναι όταν συγκεντρώνεται με τόση στοχοπροσηλωση στην λιχουδιά, που τα μάτια του γίνονται διπλάσια, το κεφάλι του μένει ακίνητο, και περιμένει εκεί, καθιστός, σαν καλό παιδί, με το ύφος του καλού παιδιού, και μια καρδιά έτοιμη να σου αφιερωθεί για πάντα.
Αυτόν τον σκύλο θα τον αγαπάτε γελώντας, και θα γελάτε αγαπώντας τον.
Απλά παρατηρήστε τον. Δείτε τα γουρλωμένα, μπιμπριλωτά μάτια. Την υποψία καφέ φρυδιού από πάνω, που κουνιέται ανάλογα με τις ζάρες στην μέση του μετώπου. Είναι φρύδι που μιλάει. Δείτε τα δαντελωτά αυτιά. Είναι κομμένα και σκισμένα τόπους τόπους, είναι αυτιά σκύλου με παρελθόν, όχι αστεία.
Συμπληρώστε σε όλα τα παραπάνω λίγη περηφάνια, λίγη τρέλα, και λίγη ντροπή, αυτή την ντροπή τού συνεσταλμένου σκυλου που δεν ξέρει τι να κάνει όταν σε βλέπει για πρώτη φορά, και συμπληρώστε οπωσδήποτε πολλή, παρά πολλή τρυφερότητα. Σε αυτό το κεφάλι, που χωράει σε μια χούφτα, αρέσει να χαϊδεύεται, και σε αυτό το σκυλί αρέσει να αγαπιέται.
Ήρθε από το δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης μαζί με τον δίδυμο αδεφρό του, τον Μοντάνα. Είναι εμβολιασμένος, στειρωμένος και υγιής.
Είναι απίστευτα γλυκός και το πιο γλυκό πράγμα επάνω του ήταν από την αρχή αυτός ο μικρός δισταγμός που είχε όταν σε πρωτοέβλεπε.
Ξεχαρβαλωνόταν να κουνάει την ουρά του το σκυλάκι, πραγματικά χαιρόταν τόσο μα τόσο πολύ με την ανθρώπινη παρουσία στον χώρο, που δεν σταματούσε να χαμογελάει και να κουνιέται πέρα δώθε. Φαινόταν πως η καρδιά του ήθελε να τρέξει προς τα σένα και να σε προϋπαντήσει, αλλά αρχικά είχε ένα δισταγμό, λες και δεν ήταν σίγουρος να τού επιτρέπεται.
Σιγά σιγά, άρχισε να πλησιάζει όλο και περισσότερο. Και όλο και περισσότερο.
Πλέον έχει γίνει ένα κοινωνικό, χαρούμενο σκυλάκι. Αυτός ο δισταγμός που είχε μέσα του στην αρχή, υπάρχει ακόμα κάποιες φορές. Θα τον δείτε όταν δεν είναι σίγουρος για κάτι, όταν κάτι φοβάται, όταν κάτι δεν το ξέρει.
Αλλά πάντα υπερτερεί αυτού του δισταγμού η ανάγκη του για επικοινωνία, για αγάπη και για συντροφιά.
Όταν βγάζουμε βόλτες τα σκυλιά στο κτήμα τις ημέρες εθελοντισμού, ο Μοντάνα έρχεται πάντα μαζί μας. Του αρέσει απίστευτα που συμμετέχει σε ό,τι γίνεται, του αρέσει η παρέα, είναι σαν να λέει με όλο του το είναι ΠΩΠΩ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ ΤΙ ΩΡΑΊΑ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΜΕ Ε;;;;;
Ο Μοντάνα και ο (πιθανότατα) αδερφός του, ο Τόνι ήρθαν από το δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης.
Ο Μοντάνα θα σας αγαπήσει πολύ, παρά πολύ. Οσο διστάσει να σας πλησιάσει τα πρώτα δέκα λεπτά, τόσο και άλλο τόσο θα σας λατρέψει, με το που καταλάβει πως ειστε εκεί για να γίνεται φίλος του.
Η Βικτώρια ήρθε από το δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης.
Κλεισμένη σε ένα κλουβί, ξεχασμένη από την ζωή, με ένα μάτι, παραλίγο να την προσπεράσουμε εκείνη την ημέρα, καθώς ήταν στο πάτωμα ακίνητη, ίδιο χρώμα με το χώμα.
μαζί με αυτή και ένα αρσενικό Γκριφόν, ο Ντείβιντ, και οι δύο τόσο υποσιτισμένοι που ήταν λες είχανε να φάνε εβδομάδες, με το τρίχωμα να κρύβει το σκελετωμένο τους κορμί και τις πληγές τους.
Σε ένα παραδιπλανό κλουβί βρήκαμε και δύο κουτάβια γκριφονάκια, πιθανότατα παιδιά τους, να ζούνε μεσα στα περιττώματά τους, μαζί με αμέτρητα άλλα κουτάβια. Αν τα κουτάβια γεννήθηκαν εκεί μέσα ή όχι δεν μπορούμε να το ξέρουμε, αυτό που ξέρουμε είναι ότι πήραμε μια ολόκληρη οικογένεια κατεστραμμένη. Μια οικογένεια σκύλων από αυτές που οι άνθρωποι δίνουν λεφτά για να αγοράσουν.
Από όλη την οικογένεια, η Βικτώρια είναι η μόνη που από την αρχή σχεδόν ήταν φιλική και τρυφερή. Λατρεύει τα χάδια και την ανθρώπινη επαφή, και είναι ένας σκύλος φιλικός και ήρεμος. Είναι πολύ καλή στην βόλτα, είναι πολύ αγαπησιάρα και κοινωνική, και είναι έτοιμη για το παντοτινό της σπίτι.