Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Η Ντείβιντ ήρθε από το δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης. Κλεισμένος σε ένα κλουβί, ξεχασμένος από την ζωή, ήταν τόσο υποσιτισμένος που ήταν λες είχε να φάει εβδομάδες, με το τρίχωμα να κρύβει το σκελετωμένο του κορμί και τις πληγές του.
Αρχικά ο Ντέιβιντ δεν μας πλησίαζε εύκολα, και δεν μας εμπιστευόταν. Με τον καιρό άρχισε να πλησιάζει, να τρέχει, να χαίρεται, να έρχεται για χάδια, για λιχουδιές, και να είναι χαρούμενος και κοινωνικός, και καθώς άρχισε να μακραίνει το τρίχωμά του, άρχισε να μοιάζει με αρκούδος με μουστάκια.
Δεν έχουμε πολλά να πούμε για τον Ντέιβιντ. Είναι ένα απίστευτα τρυφερό σκυλί, πάρα πού κοινωνικό και πάρα πολύ συνεργάσιμο. Είναι ένας σκύλος φτιαγμένος για ανθρώπους, και είναι από τα σκυλίά οτυ καταφθγίου που ψάχνουμε να τού βρούμε ελάττωμα και δεν βρίσκουμε ούτε ένα. Καμμία παραξενία δεν έχει, τίποτα δεν τού λείπει και τίποτα δεν τού περισσεύει. Είναι τέλειος και είναι έτοιμος για το παντοτινό του σπίτι εδώ και πολύ καιρό.
Η Ναταλία ήρθε μαζί με τις δύο αδερφές της και τον αδερφό της από το δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης.
Αυτά τα τέσσερα σκυλάκια υπέφεραν ίσως περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο ζώο εκεί. Όχι επειδή βρίσκονταν σε χειρότερες συνθήκες από τα υπόλοιπα, όχι επειδή ήταν πιο άρρωστα από άλλα, αλλά επειδή η ιδιοσυγκρασια τους δεν άντεχε τις συνθήκες καθόλου, ούτε λεπτό.
Τα σκυλιά αυτά υπέφεραν ψυχικά κάθε ώρα και κάθε στιγμή, και το έδειχναν με κάθε κίνηση τού σώματός τους, με κάθε τους βλέμμα. Η αδικία, η τρομοκρατία και η παθητική κακοποίηση φαίνονταν κυριολεκτικά ζωγραφισμενες στα πρόσωπα τους και στα σώματα τους.
Νομίζαμε πως είναι κουτάβια, όμως δεν είναι. Είναι τέσσερα ενήλικα σκυλάκια, μικροσκοπικά και νεαρά, πιθανότατα αδέρφια, και έχουν την ευαισθησία και την καλοσύνη μικρού παιδιού.
Από τα τέσερα, η Ναταλία ήταν από την αρχή η πιο θαραλέα. Η Ναταλία ήταν η πρώτη από τα τέσερα που μας πλησίασε, μα μύρισε, μας εμπιστεύτηκε. Μετά από αυτήν, ακολούθησαν και τα υπόλοιπα.
Σήμερα είναι ένα σκυλάκι γλυκό και τρυφερό. Αρκετά πράγμτα που δεν ξέρει την φοβίζουν, και κλείνεται στον εαυτό της, κοιτώντας τριγύρω με τα πανέμορφμα μάτια της, προσπαθώντας να καταλάβει. Ωστόσο, παρά τις φοβίες της, προσπαθεί. Προσπαθεί να μάθει, να καταλάβει και να χαρεί.
Από τον Φεβρουάριο του 2023 συμμετέχει στο πρόγραμμά μας στις γυναικείες αγροτικές φυλακές Θήβας. Εκεί φιλοξενειται και με την βοήθεια του εκπαιδευτή μαθαίνει να ζει σε ένα σπίτι, να συνεργάζεται με ανθρώπους, να επικοινωνεί με άλλα σκυλιά και με γάτες, και προετοιμα΄ζεται για το παντοτινό της σπίτι. Το πρόγραμμα εκπαίδευσης που ακολουθεί εκεί την έχει βοηθήσει πολυ΄, όπως έχει βοηθήσει στο παρελθόν και πάρα πολλά άλλα σκυλιά σαν αυτήν, που έχουν ανάγκη αποκλειστικότητα και αρκετό χρόνο ώστε να ανοιχτουν.
Η Ναταλία είναι πολύ κοινωνική με άλλα σκυλιά, και της αρέσει πολύ να παίζει μαζι τους, τα πάει τέλεια με γάτες, αφού στις φυλακές ζει με μια γάτα, της αρέσει να πηγαίνει βόλτα με λουρί, και δένεται πολύ με τους ανθρώπους που την φροντιζουν και τους οποίους εμπιστεύεται.
Έχει πολύ καλές βάσεις από το πρόγραμμα εκπαίδευεσης, ώστε να παέι σε ένα σπίτι και να προσαρμοστεί εύκολα και γρήγορα. Θα της πάρει χρόνο να ανοιχτεί και να δείξει την αγάπη της, αλλά όταν το κάνει, δεν θα έχει μάτια για άλλον πέρα από τους ανθρώπους της. Μπορεί να ζήσει με άλλα σκυλιά και με γάτες.
ΒΙΝΤΕΟ με την ιστορία της
Δεν χορταίνονται τα κουτάβια, και ειδικά όταν είναι σαν τον Γουίνι δεν χορταίνονται με τίποτα.
Ο μικρός βρέθηκε μέσα στον χειμώνα, κάτω από ένα αμάξι, όταν ήταν μέγεθος μεγάλης μπουκιάς. Από εκείνη την ημέρα μέχρι σήμερα, δεν έχει αλλάξει τίποτα απολύτως πέρα από το μέγεθος του.
Είναι απίστευτα παιχνιδιαρικο μωρό, που θέλει να παίζει μαζί σου, όχι μόνος του. Όσο πετάς το μπαλάκι, θα τρέχει να το πιάνει, όσο τραβάς το παιχνίδι, θα τραβάει από την άλλη, αν τρέξεις θα σε ακολουθήσει, αν τον φωνάξεις να έρθει, αν κάτσεις κάτω θα έρθει για χάδια και θα τριφτει και θα ξαπλώσει ανάσκελα και θα παραδοθεί.
Είναι γλυκύτατος, κοινωνικός, και πανέξυπνος. Πραγματικά πανέξυπνος, ικανός και έτοιμος να μάθει τα πάντα. Και ψάχνει το παντοτινό του σπίτι.
Από τα σπάνια σκυλιά με χαρακτήρα πατσαβουροαρκουδου. Τι; Ρωτήσατε το είναι αυτό ακριβώς; Να σας εξηγήσουμε.
Λοιπόν, το σκυλί με πατσαβουροαρκουδοχαρακτηρα είναι το εξής: καταρχάς πρέπει να μοιάζει οπτικά με αρκούδι. Το χρώμα μπορεί να κυμαίνεται, αλλά προτιμάται το μαύρο και το καφέ, και το τρίχωμα πρέπει να είναι κανονικό μαλλί, που μοιάζει συνήθως αχτενιστο. Όχι πάρα πολύ μακρύ γιατί μετά μοιάζει με άλλο ζώο.
Το βλέμμα τού σκύλου πρέπει να είναι αφηρημένα χαζοβιόλικο και αγαθό, να νιώθεις δηλαδή καθώς σε κοιτάει, πως σε κοιτάει ένα λουτρινο αρκουδάκι, από αυτά που τους πατάς την κοιλιά και παίζουν μουσική.
Η ηλικία θα πρέπει να είναι σχετικά νεαρή, γιατί από αυτήν εξαρτάται και το τελευταίο αλλά σημαντικότερο χαρακτηριστικό τού πατσαβουροαρκουδοσκυλου, το οποίο είναι: απόλυτη άγνοια ύπαρξης αρνητικών ερεθισματων και/η συναισθημάτων, και διάθεση παράδοσης σε χάδια ατελείωτα, κυλισματα στο πάτωμα ή στο χώμα ή στο γρασίδι ή στην αμμο ή όπου να ναι.
Το πατσαβουροαρκουδοσκυλο είναι το σκυλί που σου δημιουργεί μια ακατανίκητη επιθυμία να του ανακατέψεις τα μαλλιά, να το ζουμπηξεις και να το ζουληξεις και να κυλιστεις μαζί του όπου να ναι, λες και είσαι και συ παιδί, σαν αυτό. Όσο περισσότερα χόρτα, φύλλα και πέταλα ανακατεύονται με τα μαλλιά του, τόσο πιο τέλειο μοιάζει.
Όλα τα παραπάνω είναι η Τόνια. Είναι δεν είναι εννιά μηνών, και πρέπει να την γνωρίσετε από κοντά για να καταλάβετε τι λέμε, πρέπει να κυλιστειτε μαζί της στο γρασίδι, πρέπει να της ανακατέψετε τα μαλλιά, πρέπει την αφήσετε να σας κάνει πάλι παιδιά. Μόλις την γνωρίσετε, δεν θα μπορείτε να ζήσετε χωρίς αυτήν.
Σαν ένα μπουμπούκι που φοβάται να ανθίσει είναι η Χρυσάνθη. Ένα μπουμπούκι που κρύβει μέσα του το πιο όμορφο λουλούδι, ένα λουλούδι γλυκό, τρυφερό και βελούδινο.
Ήρθε από το δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης, φοβισμένη και δειλή, λες και δεν ήξερε τι της επιτρέπεται να κάνει και τι όχι.
Της αρέσει τόσο η ανθρώπινη επαφή, που ξεπερνάει τον δισταγμό της και έρχεται για ένα χάδι. Ακολουθεί πίστα στην βόλτα της, και όταν εξναι χαλαρή, σκάει και ένα χαμόγελο από αυτά που σε κάνουν να γελάς με την ψυχή σου.
Είναι ένα κυνηγοσκυλάκι μικρόσωμο και κοντό, που θα ανοιχτεί εύκολα, και όταν ανοιχτεί θα γίνει αστεία και χαριτωμένη - πιο χαριτωμένη από ότι είναι τώρα.
Πιο χαρούμενο πλάσμα από αυτό δεν υπάρχει.
Είναι αγοράκι νεαρό, και το μισό του σώμα είναι εντελώς στραβό, με την σπονδυλική στήλη να ξεκινάει ευθεία και από την μέση και κάτω να στραβώνει εντελώς, και τα πίσω του πόδια να πατάνε και να μην πατάνε στο έδαφος, και έχει μια χαρά απερίγραπτη κάθε ώρα και στιγμή.
Περπατάει στραβά, τρέχει στραβά, στέκεται στραβά και όλα αυτά τα κάνει λες και καθε στιγμή είναι η καλύτερη στιγμή της ζωής του. Το φωνάζεις και φεύγει σαν πύραυλος να έρθει για χάδια, το κρατάς αγκαλιά και λιώνει από ευτυχία.
Μέχρι και στο κυνοκομείο Σπάρτης, όταν το πήραμε και το σκαναραμε και το βάλαμε στο κρειτ να το μεταφέρουμε χαιρόταν.
Είναι τόσο άκακο πλάσμα που δεν περιγράφεται ο χαρακτήρας του με λόγια. Απλά δεν περιγράφεται. Έχει περάσει τα πάνδεινα, και παρόλο που βλέπεις την ταλαιπωρία κάθε στιγμή στο σώμα του, είναι αδύνατον να την δεις στην ψυχή του