Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Μικροσκοπική, χαριτωμένη, με δύο γουρλωτά μάτια που κοιτάζουν όλο ενδιαφέρον και περιέργεια, ψάχνοντας πού θα βρουν μια επόμενη περιπέτεια, αυτή είναι η Λένα.
Είναι ένα σκυλί πολυ έξυπνο, πολύ ενεργητικό, και πολύ παιχνιδιάρικο.
Η Λένα δεν φοβάται τίποτα και κανέναν. Παίζει σαν τρελή με όλα τα σκυλιά, και ειδικά με την Μάρθα, την τσοπάνα μας, που της ρίχνει ενάμιση μέτρο στο ύψος.
Αν έχει σωστή και αρκετή εκτόνωση μέσα στην ημέρα, με μια οικογένεια που θα ασχοληθεί να απαρχολήσει όχι μόνο το σώμα της, αλλά και το μυαλό της, η Λένα θα γίνει ένα καταπληκτικό κατοικίδιο.
Αν ερθετε στο καταφύγιο, ανάμεσα στα διάφορα σκυλιά που θα ασχολούνται ή όχι μαζι σας και θα είναι πάνω σας ή γύρω σας, κάππυ θα είναι και αυτός.
Πιθανότατα δεν θα τον δείτε εξ'αρχής, και όχι λόγω ύψους. Απλά θα είναι περίπου δυό μέτρα μακριά, και θα κοιτάει όλο τον χαμό, στεκόμενος στα δύο στραβά του περήφανα πόδια, σαν να σκέφτεται "μπα, είμαι πολύ καλός εγώ για κάτι τέτοιο"
Ο Φαίδων είναι ένα πολύ μικρός σκύλος, που νιώθει τεράστιος. Έχει προσωπικότητα και έχει και χαρακτήρα. Είναι καλός και συνεργάσιμος, πολύ ευγενικός με τα άλλα σκυλιά, έως και αδιάφορος, και ψάχνει το παντοτινό του σπίτι.
Η Γιασεμί είναι σαν μια νεαρή κόρη από αριατοκρατικο σόι που όμως η οικογένειά της ξέπεσε, και η Γιασεμί μεγάλωσε πολύ φτωχικα.
Ωστόσο, πάρα το γεγονός ότι δεν γνώρισε λούσα, πολυτέλειες και σαβουαρ βιβρ, κάτι μέσα της στο dna της, από γενναίες και γενναίες ευγενών, της άφησε κάτι αριστοκρατικο, το οποίο δεν μπορεί να το αποβάλλει.
Φαίνεται στο σώμα της, φαίνεται στην λεπτή και μακριά μούρη της, που δεν μοιάζει με το χοντρό κεφάλι των λοιπών τσοπάνων, φαίνεται στον τρόπο που κάθεται και που κοιτάει, ακόμα και στον τρόπο που καθαρίζει τα νύχια της.
Όταν έρθετε να την δείτε, θα πηδηξει πάνω σας όλο χαρά και θα νομίσετε πως το σκυλί αυτό δεν έχει τρόπους καθόλου. Μετά από λίγο θα ηρεμήσει, θα είναι σαν να θυμήθηκε ξαφνικά τους τρόπους της και την ευγένεια που θα της δίδασκε η οικογένειά της, αν δεν είχε ξεπέσει.
Και τότε θα δείτε την Γιασεμί για αυτό που είναι πραγματικά.
Θα την κοιτάξετε, και αντί να την βλέπετε πάνω στο τσιμέντο, θα την φαντάζεστε ότι κάθεται πάνω σε φουντωτά πανάκριβα χαλιά, περιτριγυρισμενη από έπιπλα, πίνακες και διακοσμητικά αμύθητης αξίας, βελούδινες κουρτίνες να κρέμονται από τα παράθυρα και υπηρέτες κάπου στο βάθος.
Το σκυλί αυτό είναι κάπως παραμυθένιο, δεν μπορούμε να το περιγράψουμε διαφορετικά. Η ευγένειά της σπάει από μια παιδικότητα που της βγαίνει όταν ενθουσιάζεται, και αυτό την κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.
Είναι πολύ τρυφερή, πολύ ανθρωποκεντρική, και πολύ αξιοπρεπής, αυτά τα επίθετα την χαρακτηριζουν.
Ήρθε σε εμας από το δημοτικό καταφύγιο Τρίπολης. Όσο ήταν εκεί, ανάμεσα σε τόσα σκυλιά, η ομορφιά της ξεχώριζε, και όλοι μιλούσαμε για "την ασπρόμαυρη τσοπάνα", και στο δικό μας καταφύγιο επίσης ξεχωρίζει.
Αυτά τα μικρά, μαλλιαρα σκυλάκια, όταν καταλήγουν σε λάθος χέρια και φτάνουν στα χέρια μας με τζίβες, βρώμικα και πεινασμένα μας ματώνουν την καρδιά.
Κάτω από όλη την παραμέληση, η Κικα έιχε μια τεράστια καρδιά, που μέσα της έκρυβε όλη την χαριτωμενιά του κόσμου.
Ακόμα και τότε που ήταν άτριχη και αδύνατη, έτρεψε να μας υποδεχτεί, σηκψνόταν στα δύο της πόδια να μας φτάσει, και κουνούσε την ουρά της που ήταν σαν ουρά ποντικιού.
Την φανταζόμασταν να τρέχει έτσι με τα μαλλιά της μακριά, φρεσκοχτενισμενα και απαλά, και χαμογελούσαμε μόνοι μας.
Η Κίκα πέρασε διάφορα στάδια μέχρι να γίνει όπως είναι σήμερα. Αφού ήρθε σε μας με τρίχες τόπους τόπους. και νομίζαμε τότε ότι το σκυλί είναι άσπρο, κουρεύτηκε και έμεινε έτσι χωρίς καθόλου μαλλί για κάπποιο καιρό. Και κάτω από τα μαλλιά, διαπιστώσαμε πως το δέρμα της δεν ήταν άσπρο.
Όταν άρχισαν να βγαίνουν οι πρώτες τρίχες, δεν ήταν άσπρες ούτε αυτές! Ήταν όλα τα χρώματα. Όλα όμως. Και άσπρο, και μάυρο, και καφέ και μπεζ, και η Κίκα άρχισε να γίνεται σαν πίνακας αφηρημένης ζωγραφικής.
Είναι ένα σκυλί πολύ ανθρωποκεντρικό, που η κίνηση ματ της είναι να πηδάει στα δύο πόδια και να σε αγκαλιάζει. Αν είσαι καθιστός, σε φτάνει και σε φιλάει, αν είσα όρθιος, σε φτάνει στο γόνατο κάπου.
Έχει λοιπόν τρίχωμα-πίνακα ζωγραφικής, έχει προσωπικότητα, το μόνο που δεν έχει είναι ένα σπίτι.
Η καθημερινότητά στην βόλτα σας με την Λούνα θα είναι η εξής. Θα περπατάτε μαζί της, και η γούνα της η γκρι θα πηγαίνει πέρα δώθε, όπως και ο ποπός της επίσης, γιατί ουρά δεν εχει, και θα γυρίζουν κεφάλια να σας κοιτάζουν συνέχεια.
Μπορεί να φρεναρουν και αυτοκίνητα στην μέση του δρόμου για να σας χαζεύουν οι οδηγοί και οι επιβάτες.
Θα σας σταματάει κόσμος άσχετος και θα σας ζητάει να την χαϊδέψει - γιατί έχει αυτό το σκυλί κάτι που το χέρι σου θέλει αυτόματα να πάει να πιάσει την γούνα, και μετά θα σας ρωτάνε "κουτάβι τσοπανόσκυλο ε;", και εσείς θα απαντάτε "όχι, ενήλικο.
Αυτός είναι ΟΛΟΣ ΚΙ ΟΛΟΣ ο σκύλος"!
Η Λούνα είναι σαν τσοπανόσκυλο νάνος, με ένα απίστευτο τρίχωμα, ένα μοναδικό πρόσωπο, και λες και δεν έφτανε αυτό, η φύση έχει ακόμα έμπνευση τελειώνοντας το αριστούργημα, που της έδωσε και ένα μάτι μπλε.
Το σκυλί είναι πανέμορφο, και είναι και πολύ καλό σκυλί. Είναι κοινωνικότατη, λατρεύει τους ανθρώπους, τρελαίνεται για βόλτα, και ΚΑΙ χαδιάρα, και παιχνιδιάρα, και είναι σαν ένα μεγάλο, μαλλιαρό, ναζιάρικο παιδί που ευχαριστιέται την παρέα και την κάθε στιγμή, και αυτό στο δείχνει με τον ενθουσιασμο της και με την απίστευτη προσωπικότητά της.
Την φέραμε από το δημοτικό καταφύγιο Τρίπολης γιατί την ερωτευτηκαμε τρελά, και όσο την ευχαριστιομαστε, ταυτόχρονα την προωθούμε και για υιοθεσία με βαριά καρδιά (όχι ψέμματα, με χαρά την προωθούμε. Της αξίζει το καλύτερο σπίτι, δεν ανήκει στο καταφύγιο)
Λοιπόν ακούστε. Φανταστείτε ένα μαλλιαρό, φουντωτό σκυλί, με δύο αυτιά που είναι σαν κοντές κοτσίδες, το μαλλί αυτό το αφράτο του νέου σκύλου του φρέσκου και μια ουρά επίσης φουντωτη, που θα μπορούσε να ήθελε σχεδόν να μιλήσει.
Φανταστείτε να του λέτε "α που είσαι εσύ; τώρα θα σε πιάσω!" και αυτό να τινάζεται ήπια μεν αλλά και τσαχπίνικα, και να κάνει το "δεν θα με πιάσεις, α σου ξέφυγα" και εσείς να λέτε "α τώρα θα σε πιάσω, τώρα θα δεις" και αυτό να τρέχει γύρω σας κάνοντας το "δεν θα με πιάσεις" και μετά να πέφτει κάτω ανάσκελα και να κουνάει τα χέρια σαν να κολυμπάει και να σε κοιτάει και αααχχχ...ερωτεύεσαι!
Η Κοραλία είναι αυτό το σκυλί που θες να το φας, και θες να παίξεις και μαζί του, και να κοιμηθείς μαζί του, και μετά θες πάλι να το φας.
Είναι φρέσκια. Πολύ φρέσκια.
Έχει φρεσκάδα στο βλέμμα, φρεσκάδα στο τρίχωμα, φρεσκάδα στην ψυχή.
Την είδαμε στο δημοτικό καταφύγιο Τρίπολης και της είπαμε "α που είσαι εσύ;" και αυτό ήταν. Ήρθε μαζί μας στην Αθήνα και ψάχνει το παντοτινό της σπίτι.