Είναι μικροσκοπικός και πολύ χαριτωμένος, και σε κάνει να θέλεις να τον πιάσεις και να τον χαϊδέψεις και να του ζουμπήξεις τα αυτιά και τα μάγουλα κτλ.
Αλλά δεν μπορείς. Θα πρέπει να περιμένεις. Να περιμένεις να έρθει αυτός σε σένα, και για να έρθει θέλει τρόπο, θέλει χρόνο και θέλει υπομονή.
Κανένας δεν του έμαθε πώς να είναι κοινωνικός στην αρχή της ζωής του, χρειάζεται να μάθει από την αρχή πώς να συμμετέχει στην ζωή των ανθρώπων, και πώς να μοιράζεται πράγματα χωρίς να φοβάται.
Η κολλήτή του ήταν η Πόπη, ήρθαν μαζί από το δημοτικό κυνοκομείο Τρίπολης, και καθώς ο Ντόμινικ ήταν πιο διστακτικός, ενώ η Πόπη πιο κοινωνική, την ακολουθούσε και την μιμείτο σε ό,τι έκανε. Η Ποπίτσα υιοθετήθηκε και αυτός όχι.
Είναι ένα σκυλί πολύ ιδιαίτερο στην οψη, γιατί μοιάζει ακριβώς σαν κυνηγόσκυλο, από τα κλασσικά, τα ελλήνικά τα μαύρα καφέ, τα αυτιά του είναι το μέγεθος που πρέπει, αλλά το σώμα του όχι!
Είναι πολύ κοντός, και κάπως αστείος. Είναι μικροσκοπικό σκυλάκι, με δύο τεράστια, αμυγδαλωτά μάτια τα οποία, πανέμορφα αλλά διστακτικά.
Παρόλο που φοβάται, βγαίνει βόλτα, περπατάει αργά και διστακτικά, μυρίζοντας συνέχεια - δεν μυρίζει συνεχώς κάτω επειδή πράγματι τον ενδιαφέρουν ΌΛΕΣ αυτές οι μυρωδιές, αλλά το κάνει ως μετατόπιση, μια αμυντική συμπεριφορά όταν βρίσκεται σε στρες.
Στο καταφύγιο προσπαθεί και προσπαθούμε να έχει μια αξιοπρεπή ζωή, όμως για να κάνει βήματα και να ανοιχτεςί χρειάζεται ένα παντοτινό σπίτι.
