Τον βγάλαμε Ερρίκο γιατί μας θυμίζει ευγενή, ή ίππότη, ή κάποιον σημαντικό άντρα μιας άλλης εποχής.
Τα μαύρα μακριά αυτιά του είναι σαν να φοράει περούκα από εκείνες που φορούσαν οι ευγενείς κάποτε, και στο σώμα του είναι σαν να φοράει μια ακριβή γούνα από αυτές που δεν έχουν όγκο και στέκονται ακίνητες, αλλά από αυτές που έχουν χαμηλό πέλος και πέφτουν κομψά, αγκαλιάζοντας αυτόν που τις φοράει.
Ειδικά μια περίοδο που φορούσε το κολλάρο, έστι όπως καθόταν μέσα στο κλουβί και μας κοιτόυσε, ήταν σαν να μας κοιτάει ο Ερρίκος ο "κάποιο σημαντικό νούμερο" με την επίσημη ενδυμασία, έτοιμος να ανακοινώση κάποιον πολύ σημαντικό νέο κανονισμό.
Ο Ερρίκος ζούσε στο ημοτικό κυνοκομείο Τρίπολης. Έφτασε να γίνει σκελετός από την ασιτία, και τον φέραμε στην Αθήνα, όπου ανέκαμψε μετά από καιρό και ήρθε στο κανονικό του βάρος.
Είναι ένα σκυλί πραγματικά πανέμορφο, πολύ καλό, λίγο διστακτικό και φοβισμένο γιατί σαν κυνηγόσκυλο προφανώς και δεν έχει κοινωνικοποιηθεί σωστά, αλλά με ενδιαφέρον να μάθει και να εξερευνήσει.
Όταν πάει βόλτα στην φύση, όσο και να φοβάται, κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα, μυρίζει και εξερευνά με την μύτη κάτω, και αυτό τον βοηθάει στην αυτοπεποίηθησή του.
Όταν βγαίνει έξω στην πόλη είναι διστακτικός και φοβισμένος, ωστόσο συνεργάσιμος, και όσο και να φοβάται, αν έχεις φαγητό για να τον καλοπιάσεις θα το φάει με χαρά.
