Η ζωή για τα σκυλιά σε κυνοκομεία όπου στοιβάζονται απλά το ένα πάνω στο άλλο, λες και είναι πράγματα που στριμώχνονται σε μια αποθήκη είναι απίστευτα σκληρή. Είναι ένας καθημερινός αγώνας επιβίωσης, με την πιο κυριολεκτική σημασία της λέξεως που μπορείτε να φανταστείτε.
Στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης η πείνα, η απομόνωση, και η ανυπόφορη καθημερινότητα έκανε τα σκυλιά κυριολεκτικά να σκοτώνονται μεταξύ τους. Το κορίτσι αυτό κυκλοφορούσε ανάμεσα σε άλλα σκυλιά την ημέρα που πρωτομπήκαμε μέσα, με την ουρά κομμένη στη μέση, με δαγκώματα και αμυχές παντού. Μια μέρα αφού φύγαμε, οι εθελοντές στην Σπάρτη βρήκαν μισή ουρά κάπου μέσα στον χαμό.
Η μικρή μας έχει αναρρώσει, οι πληγές της γιατρεύτηκαν και η θλίψη στο βλέμμα της έχει εξαφανιστεί εντελώς. Έχει ξεχάσει. Όλα τα σκυλιά ξεχνούν, όχι επειδή δεν έχουν την ικανότητα να θυμούνται το παρελθόν, αλλά επειδή εμπιστεύονται το παρόν.
Η Έλλη είναι μια γλυκύτατη, κοινωνική και φιλική σκυλίτσα. Λατρεύει τα χάδια, είναι τρυφερή και καλή, και είναι έτοιμη για ένα παντοτινό σπίτι.
