Λοιπόν ακούστε. Φανταστείτε ένα μαλλιαρό, φουντωτό σκυλί, με δύο αυτιά που είναι σαν κοντές κοτσίδες, το μαλλί αυτό το αφράτο του νέου σκύλου του φρέσκου και μια ουρά επίσης φουντωτη, που θα μπορούσε να ήθελε σχεδόν να μιλήσει.
Φανταστείτε να του λέτε "α που είσαι εσύ; τώρα θα σε πιάσω!" και αυτό να τινάζεται ήπια μεν αλλά και τσαχπίνικα, και να κάνει το "δεν θα με πιάσεις, α σου ξέφυγα" και εσείς να λέτε "α τώρα θα σε πιάσω, τώρα θα δεις" και αυτό να τρέχει γύρω σας κάνοντας το "δεν θα με πιάσεις" και μετά να πέφτει κάτω ανάσκελα και να κουνάει τα χέρια σαν να κολυμπάει και να σε κοιτάει και αααχχχ...ερωτεύεσαι!
Η Κοραλία είναι αυτό το σκυλί που θες να το φας, και θες να παίξεις και μαζί του, και να κοιμηθείς μαζί του, και μετά θες πάλι να το φας.
Είναι φρέσκια. Πολύ φρέσκια.
Έχει φρεσκάδα στο βλέμμα, φρεσκάδα στο τρίχωμα, φρεσκάδα στην ψυχή.
Την είδαμε στο δημοτικό καταφύγιο Τρίπολης και της είπαμε "α που είσαι εσύ;" και αυτό ήταν. Ήρθε μαζί μας στην Αθήνα και ψάχνει το παντοτινό της σπίτι.
