Οταν νιώθει άνετα και οικεία, σου χαμογελάει. Έχει αυτό το χαμόγελο το σκυλίσιο, σχετικά σπάνιο, που σηκώνει τα πάνω χείλη και δείχνει δόντια και ούλα, σηκώνοντας ελαφρά το κεφάλι. Όταν δεν νιώθει άνετα, που είναι πολύ συχνά, βάζει την ουρά κάτω από τα σκέλια και κοκαλώνει, χωρίς να ξέρει τι να κάνει για να διαχειριστεί ό,τι είναι αυτό που τον αγχώνει.
Ο Μορφέας μας γεννήθηκε στον δρόμο, με την μαμά του να προσπαθεί να κρατήσει αυτόν και τα αδέρφια του ζεστά και ασφαλή κάτω από ένα αμάξι.
Μεγάλωσε στο καταφύγιο, αυτό ξέρει, σχεδόν τίποτε άλλο. Δεν είναι ο σκύλος που θα έρθει να σε προϋπαντήσει κουνώντας την ουρά, δεν είναι ο σκύλος που θα τον πάρεις σπίτι και θα νιώσεις από την πρώτη στιγμή πως του έκανες καλό. Πιθανότατα θα κάθεται σε μια γωνιά φοβισμένος και θα μείνει εκεί μέρες.
Θα ανοιχτεί σιγά σιγά, με υπομονή, και με συνέπεια. Μετά από μια εβδομάδα, δύο, τρεις, θα κουνήσει δειλά την ουρά του. Μετά από ένα μήνα, δύο, τρεις, θα σου δείξει το χαμόγελο του. Κάποια στιγμή θα είσαι ό,τι πιο σημαντικό, ό,τι πιο πολύτιμο, ό,τι πιο αγαπημένο έχει στην ζωή του. Και τότε θα νιώσεις πως του έκανες καλό, πως του άλλαξες την ζωή, πως πήρες την καλύτερη απόφαση που έχει πάρει ποτέ κάποιος για αυτόν.
Πατήστε ΕΔΩ για να διαβάσετε μερικές βασικές οδηγίες όσον αφορά την υιοθεσία ενός σκύλου σαν τον Μορφέα
