Χρόνια είναι στο καταφύγιο, και τόσα χρόνια δεν έχει ενδιαφερθεί κανείς ποτέ για αυτήν. Κανένας. Ποτέ. Never, nunca, jamais.
Και εντωμεταξύ από την μία δεν μπορούμε να καταλάβουμε γιατί, από την άλλη, μετά από τόσα χρόνια αδιαφορίας ξέμεινε και εμάς στο μυαλό μας ως το σκυλί που απλά ζει στον καταφύγιο, στο τάδε κλουβί.
Ίσως να φταίμε και εμείς, που τόσα χρόνια, αφού αυτή είναι σταθερή σε αυτό που είναι και σε αυτό που κάνει, την παρουσιάζουμε ως αυτό, ένα σκυλί σταθερό στο καταφύγιο. Και αυτό προφανώς δεν φτάνει.
Εντωμεταξύ όσο περνάνε τα χρόνια, τα φρύδια της γίνονται όλο και πιο άσπρα. Είναι σαν να τους έχει κάνει ντεκαπάζ, και τις προάλλες που την είχαμε βγάλει μια βόλτα, ήταν σαν να την βλέπαμε για πρώτη φορά, και η αντίδρασή μας ήταν "αμάν, πόσο εντυπωσιακή εμφάνιση!".
Η Μαρίλη είναι ένα καλό σκυλί. Είναι κοινωνική - για σκυλί που έχει ζήσει τόσο καιρό σε καταφύγιο μάλιστα, είναι πάρα πολύ κοινωνική, λατρεύει την βόλτα μέσα στο κτήμα, και όταν είναι εκτός είναι λίγο πιο διστακτική.
Είναι λίγο πεισματάρα όταν είναι στο λουρί, έχει ένα πείσμα που κρατάει δευτερόλεπτα, και μετά με σωστό χειρισμό το ξεχνάει και περπατάει κανονικά σαν να μην συνέβη τίποτα. Αγαπάει τις λιχουδιές, συγκεντρώνεται για ένα δευτερόλεπτο, κάθεται, και μετά ξανασηκώνεται.
Αν περάσεις χρόνο μαζί της καταλαβαίνεις πως της έχουν λείψει πολλά πράγματα που αγαπάει, και διψάει μέσα με μια βόλτα να τα κάνει όλα, λες και δεν προλαβαίνει. Αυτό την κάνει να φαίνεται δύσκολη μερικές φορές στο λουρί, αλλά δεν είναι τόσο δύσκολη, είναι απλά στερημένη, όπως είναι όλα τα σκυλιά των καταφύγιο, αλλά σε αυτήν φαίνεται περισσότερο.
Τα άσπρα φρύδια της δεν είναι επειδή είναι ηλικιωμένη. Ασπρισαν με την ενηλικίωση. Ήρθε σε εμάς πολύ νεαρή, και μεγάλωσε μαζί μας.
