Ο Μοχίτο εγκαταλείφθηκε στον δρόμο, όπως τοσα και τόσα κουτάβια, όταν ήταν μόλις δύο μηνών.
Ήρθε στο καταφύγιο φοβισμένος και τρομαγμένος. Ήταν ένα μωρό που κρυβόταν στην αγκαλιά σου, την οποία επίσης φοβόταν.
Σιγά σιγά άρχισε να ανοίγεται. Μπήκε σε μια ομάδα μαζί με άλλα κουτάβια, και άρχισε να γίνεται χαρούμενος και κοινωνικός, όπως πρέπει να είναι ένα μωρό της ηλικίας του.
Έχει αυτό το απίστευτο και αρκετά σπάνο χρώμα στην γούνα του, ένα συνδυασμό ζαχαρί με γκρί και μπεζ, που τον κάνει να ξεχωρίζει, και δύο υπέροχα υγρά και πανέμορφα κουταβίσια μάτια.
