Αν δεν είχε μεγαλώσει στο καταφύγιο, αν είχε υιοθετηθεί όταν ήταν κουτάβι, αν είχε μεγαλώσει σε ένα σπίτι, αν είχε κοινωνικοποιηθεί σωστά, αν είχε γνωρίσει τον κόσμο έξω από τις πόρτες τις δικές μας, αν και αν και αν.
Τόσα αν για τον Μπέργκερ που μας κάνουν να μην σκεφτόμαστε τίποτε άλλο. Αν όλα τα παραπάνω, ο Μπέργκερ θα ήταν τέλειος.
Με λίγη προσπάθεια, με σωστή εκπαίδευση, με ερεθίσματα και μια ζωή σωστή, όπως πρέπει να ζει ένας σκύλος που αναπτύσσεται, ο Μπέργκερ τώρα θα πετούσε.
Ηταν ένα απίστευτα κοινωνικό και χαρούμενο κουτάβι, τρελαινόταν να παίζει με παιχνίδια, μάθαινε απίστευτα γρήγορα, αλλά δυστυχώς μεγάλωσε στο καταφύγιο. Και σε ένα καταφύγιο τα ερεθίσματα είναι λίγα και τα πράγματα που μπορεί να μάθει ένα σκύλος ελάχιστα.
Με αυτά τα ελάχιστα που ξέρει, ο Μπέργκερ είναι τόσο ευχάριστος, τόσο χαριτωμένος και τοοσ αστείος. Όταν κάνει τις δύο τρεις εντολές που ξέρει, όλο χαμόγελο και ενθουσιαμό, είναι πανέμορφος και το πρόσωπό του λάμπει.
Όταν φοβάται όλα αυτά που δεν ξέρει, θέλουμε να του πούμε μην φοβάσαι, όχι εσύ, εσύ που είσαι τόσο έξυπνος, τόσο δυνατός, τόσο τέλειος. Το μωρό μας, γιατί δνα μωρό το βλέπουμε ακόμα, είναι κάτι ανάμεσα στο τέλειο σκυλί και στο μη κοινωνικοποιημεμένο σκυλί. Ακροβατεί εκεί στο ενδιάμεσο, και την μία μας εντυπωσιάζει, την άλλη μας πληγώνει.
Είναι πάρα πολύ έξυπνος, και αν βρεθεί ένας άνθρωπος να του αφιερώσει λίγο χρόνο και να του δείξει από την αρχή τον κόσμο που δεν μπόρεσε να γνωρίσει ως κουτάβι, ο Μπέργκερ θα γίνει ένα πολύ καλό σκυλί.
Ίσως με κάποιες ανασφάλειες, ίσως με κάποια κολλήματα, όμως έχει τόσα πολλά να δώσει, και έχει και ένα μυαλό ξυράφι, και πραγματικά πιστεύουμε σε αυτόν, όπως πιστεύαμε όταν ήταν κουτάβι. Ήρθε σε εμάς με τα αδέρφια του από τον δρόμο όταν ήταν βρέφος, με ψώρα, και ήταν ο μόνος που επιβίωσε.
