Το έχουμε ξαναπεί ότι οι σκύλοι ανθίζουν από κάπου μέσα τους.
Μπορεί στην εμφάνιση να παραμένουν ίδιοι με αυτό που ήταν πριν, όμως είναι τόσο τεράστια η διαφορά στο βλέμμα, στο χαμόγελο, στην φρεσκάδα της ευτυχίας, που πολλές φορές δεν αναγνωρίζεις τον σκύλο που νόμιζες πως ήξερες.
Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η Πόλυ. Την γνωρίσαμε στο δημοτικό κυνοκομείο Τρίπολης ως ένα σοβαρό, ήρεμο σκυλί, που δεν περίμενε πολλά ούτε ζητούσε πολλά. Το βλέμμα της ήταν βαθύ και το πρόσωπό της σοβαρό.
Η Πόλυ είναι πλέον μαζί μας και η Πόλυ είναι πλέον άλλο σκυλί. Γελάει και λάμπει ολόκληρη, έχει τον ενθουσιασμό του κουταβιού και την φρεσκάδα του καλομαθημένου σκύλου.
Μοιάζει να είναι κάτι ανάμεσα σε Λαμπραντόρ και κυνηγόσκυλο, από τον ένα της γονιό πήρε τα αυτιά, το κοκκινόξανθο χρώμα και το στρογγυλό κεφάλι και από τον άλλο πήρε την κατατομή του προσώπου, το τσουπωτό δέρμα που τσιμπάς και έχει και περίσσευμα, την υφή και το μήκος του μαλλιού της.
Μόλις σας δει, θα συμπεριφερθεί λες και σας ξέρει. Είναι φρέσκια, νέα και χαρούμενη, εμβολιασμένη, στειρωμένη και υγιής, και ψάχνει το παντοτινό της σπίτι.
