Στην πρώτη του βόλτα με λουρί, την πρώτη πρώτη πρώτη, μόλις είχε ολοκληρώσει τον εμβολιασμό του, εγιναν τα εξής:
Αρχικά τον πήραμε αγκαλιά, όπως όλα τα κουτάβια, και περπατήσαμε σε ένα ασφαλές μέρος, μακριά από το καταφύγιο και τα γαυγίσματα. Εκεί τον ακουμπήσαμε κάτω, μαζι με άλλο ένα κουτάβι.
Άρχισε να περπαταέι στο λουρί σαν να περπατούσε πάντα σε λουρί. Πήγε πέρα δώθε, έτρεξε, τον αφήσαμε με πολύ μακρύ λουρί, και του φωνάζαμε ο ένας από την μια και ο άλλος από την άλλη, και έτρεχε μια στον ένα μια στον άλλο.
Μετά εμφανίστηκε ένας εθελοντής που δεν τον ήξερε, του μίλησε, ο Πκίτο έτρεξε σε αυτόν, χαϊδεύτηκε, μετά έτρεξε πάλι.
Μετά πήγα στο άλλο κουτάβι που είχαμε να παίξει. Μετά δεν του έφτασε και ήθελε να περπατήσει κι άλλο. Τον περπατήσαμε κι άλλο. Μετά έκανε τσίσα του! Στο λουρί! Πρώτη φορά που περπατούσε με λουρί και έκανε τσίσα του!
Μετά βρήκαμε ένα ξυλαράκι, του το πετάξαμε, έτρεξε να το πιάσει, το έπιασε, το τίναξε, το σκότωσε, μετά πιάσαμε εμείς την μία άκρη και αυτός από την άλλη έκανε και τραβήγματα.
Μετά δεν ήθελε να γυρίσει καν.
Αυτά. Και αυτά ολα περιγράφουν εξαιρετικά την προσωπικότητα του Ποκίτο.
