Φανταστείτε έναν ντροπαλό αρκούδο, τόσο φουντωτό και ογκώδη που είναι αδύνατο να κρυφτεί και όμως το προσπαθεί, που είναι ηλικιωμένος αλλά δεν το ξέρει και καθώς κρύβεται, το κάνει με νάζι και σκέρτσο, λες και όλη του η γοητεία είναι στο να το παίζει "δύσκολος", χωρίς να είναι ουσιαστικά.
Σε βλέπει να πλησιάζεις και σε κοιτάει με αμηχανία και είναι τόσο φουντωτός που θέλεις να μπεις να τον χαϊδέψεις. Και μόλις μπεις μέσα σου γυρνάει και καλά την πλάτη και κάθεται έτσι στην γωνία, όχι για να σε αποφύγει, αλλά για να πας να χαϊδέψεις εκεί που νιώθει άνετα. Και όσο χαϊδεύεις, κυρίως στον λαιμό του, από κάτω, σηκώνει σιγά σιγά το κεφάλι με μια περηφάνια και μετά από λίγη ώρα σου δίνει και το χέρι και κάθεται ακίνητος.
Ο Ραφάτ είναι ηλικιωμένος, αλλά έχει κάτι που τον κάνει να είναι ακόμα κουτάβι. Δεν έχει την ενέργεια του κουταβιού που θέλει να κατακτήσει τον κόσμο, αλλά έχει αυτό το νάζι και ταυτόχρονα την απορία για τον κόσμο, λες και απ'την μια δεν ξέρει τι ακριβώς υπάρχει εκεί έξω, από την άλλη είναι σαν να ξέρει και να σου λέει με τον τρόπο του "εσύ πρώτα, πήγαινε έξω εσύ πρώτα, και θα έρθω και' γω".
Πολύ θέλουμε να τον δούμε σε ένα σπίτι. Του ταιριάζει και του αξίζει ένα σπίτι!
