Ήταν σε ένα κλουβί στο δημοτικό κυνοκομείο Τρίπολης, μια σταλιά μωρό, νηστικό και απίστευτα φοβισμένο.
Τον έβλεπες και τον λυπόσουν, και όταν ταΐσαμε πρώτη φορά, τον λυπηθήκαμε ακόμα περισσότερο, γιατί έπεσε πάνω στο φαγητό ολόκληρος, μέσα σε ένα μπωλ ίσα με το μέγεθός του, τρέμοντας τον άλλο ενήλικο σκύλο που ήταν μαζί του στο κλουβί, και γαυγίζοντάς τον για να προστατεύσει το φαγητό που τόσο είχε στερηθεί.
Ήρθε σε εμάς, μεγάλωσε, πέρασε μια φάση όπου έγινε παχύς, μπουνταλάς κούταβος, και ήταν και σαν να ασχήμυνε λίγο, γιατί τα υπέροχα μάτια του σαν να μίκρυναν, και σαν να έχασε την γλυκύτητα και την τρυφερότητά του.
Και μετά πάλι άλλαξε, και τώρα μοιάζει πιο πολύ με το μωρό που ήταν όταν ήρθε. Τα γλυκά του μάτια θυμίζουν πάλι αυτά που είχε όταν ήταν μωρό, και το πρόσωπό του λάμπει, και είναι πανέμορφος.
Ο Γουίλι είναι γλυκός, τρυφερός, χαρούμενος, και καλός. Είναι ψηλός σκύλος, όμορφος σκύλος, και πολύ νεαρός, με όλη την ζωή μπροστά του να ζήσει και να χαρεί όσα δεν έζησε. Είναι εμβολιασμένος, στειρωμένος και υγιής, και ψάχνει το παντοτινό του σπίτι
