Αυτά που λέμε "φοβικά" σκυλιά, στην συντριπτική πλειοψηφία είναι απλώς σκυλιά που δεν είναι σωστά κοινωνικοποιημένα. Και τα σκυλιά αυτά δεν είναι ούτε "λυπημένα", ούτε κακοποιημένα, ούτε χρειάζονται "αγάπη" όπως το λέμε με την ανθρώπινη έννοια, εννοώντας φιλιά και αγκαλιές.
Ίσα ίσα, τα φιλιά και οι αγκαλιές μπορούν να έχουν τα αντίθετα αποτελέσματα.
Ένα "φοβικό" σκυλί είναι έτσι επειδή δεν έχει γνωρίσει τον κόσμο και δεν έχει μάθει να εμπιστεύεται τίποτα και κανέναν. Δεν έχει βγει βόλτες έξω, δεν έχει δει στην ζωή του πάνω από δύο τρεις ανθρώπους. Όλα είναι άγνωστα, και ό,τι είναι άγνωστο προκαλεί σε αυτά τα ζώα φόβο. Ο έξω κόσμος, τα αυτοκίνητα, οι θόρυβοι, οι άνθρωποι.
Φοβούνται το να τα κοιτάς στα μάτια, φοβούνται όταν τους μιλάς γιατί δεν γνωρίζουν τη φωνή σου και φοβούνται όταν τα αγγίζεις επειδή το άγγιγμα το εκλαμβάνουν ως παραβίαση της σωματικής τους αυτονομίας.
Όσο και να φαίνεται αδιανόητο, η υιοθεσία ενός τέτοιου σκυλιού δεν είναι τόσο δύσκολη όσο φαντάζεστε. Πολλές φορές μάλιστα είναι πάρα πολύ εύκολη, αρκεί να κάνουμε πέντε βασικά πράγματα, και να έχουμε υπομονή. Ενα φοβικο σκυλί θα χρειαστεί λίγο χρόνο και σωστή καθοδήγηση. Η ζωή με ένα τέτοιο ζώο για όποιον το υιοθετήσει θα είναι τον πρώτο καιρό μια σταθερή, ήπια καθημερινή ρουτίνα.
Θα βγαίνει τις βόλτες του, θα τρομάζει ίσως με θορύβους που δεν ξέρει και θα αποφεύγει ανθρώπους που δεν γνωρίζει. Πρέπει το κολάρο που φοράει να είναι τοποθετημένο σωστά, και να είναι όσο σφιχτό πρέπει, ώστε να μην υπάρχει περίπτωση να βγάλει το κεφάλι του από αυτό αν τρομάξει με κάτι, γιατί αν το βγάλει και τρέξει δεν πιάνεται εύκολα και δεν βρίσκεται εύκολα. Είναι άπειρες οι περιπτώσεις φοβικων σκύλων που χαθηκαν έτσι.
Κάθε μέρα θα κάνει την ίδια διαδρομή, θα περπατά ίσως ήσυχα και αργά, μέχρι να συνηθίσει τις μυρωδιές και να νιώσει οικεία, μετά θα επιστρέφει σπίτι, θα τρώει και θα κάθεται ήσυχο στο κρεβάτι του, το οποίο θα πρέπει να είναι σε μια ασφαλή γωνία στο δωμάτιο του σπιτιού όπου η οικογένεια περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, έτσι ώστε να βλέπει τους ανθρώπους να κινούνται στον χώρο, να τους ακούει, να τους μυρίζει. Αυτό το βοηθάει να γνωρίσει σιγα σιγά την οικογένεια και να αρχίσει να εμπιστευεται. Όταν κάθεται εκεί, όταν κοιμάται, και όταν ηρεμεί, δεν θα πρέπει να το ενοχλεί κάνεις με χάδια και αγκαλιές - και αυτός είναι ένας λόγος που τέτοια σκυλιά δεν είναι ιδανικά για οικογένειες με πολύ μικρα παιδιά.
Η καθημερινή βόλτα θα βοηθήσει το σκυλί να δεθεί με τον άνθρωπό του, γι'αυτό τέτοια σκυλιά δεν είναι ιδανικό να τα αφήνουμε να βγαίνουν μόνα τους στον κήπο στην αρχή. Και το δεύτερο πράγμα που θα τα βοηθήσει να δεθουν με τον άνθρωπό τους είναι το φαγητό, γι' αυτό δεν πρέπει η τροφή τους να είναι μόνιμα σε μπωλ στο πάτωμα. Πρέπει να προσφέρεται από τον ιδιοκτήτη μια η δύο φορές την ημέρα, ώστε ο σκύλος να συνδυάσει τον άνθρωπο με το οποίο συγκατοικεί με κάτι θετικό, και να καταλάβει πως το φαγητό παρέχεται από αυτόν.
Με τον καιρό η περίμετρος της βόλτας θα αυξηθεί, θα πάει και στην παρακάτω γειτονιά όπου θα έρθει σε επαφή με διαφορετικές μυρωδιές και με καινούργια πράγματα και ερεθίσματα. Μέρα με την ημέρα και βδομάδα με τη βδομάδα θα προστίθεται και κάτι καινούργιο στον κόσμο του, και θα κάνει κάθε φορά και ένα βήμα. Ένα βήμα φαινομενικά πολύ μικρό για εμάς, αλλά τεράστιο για εκείνο. Θα σηκώσει την ουρά του, θα αρχίζει να μυρίζει, θα μασήσει ένα παιχνίδι, θα περπατήσει με περισσότερη αυτοπεποίθηση, θα έρθει κοντά μας για να μας μυρίσει. Από μόνο του.
Τα σκυλιά αυτά δεν χρειάζονται πολλά. Χρειάζονται μια οικογένεια που το πρώτο πράγμα που θα κάνει, θα είναι να δώσει στον σκύλο να καταλάβει πως μπορεί να ικανοποιήσει τις βασικές του ανάγκες, οι οποίες είναι άσκηση, φαγητό, ασφάλεια. Τίποτε άλλο. Όταν ο σκύλος καταλάβει πως θα έχει τα τρία παραπάνω, και μάθει σε μια ρουτίνα, θα εμπιστευτεί, και μόλις εμπιστευτεί, θα δείξει στους ανθρώπους του την αγάπη που ίσως ένιωθε από την πρώτη στιγμή που τον πήραν σπίτι, αλλά αδυνατούσε να την εκφράσει, και παρέμενε διστακτικός και μαζεμένος.
Με τον καιρό θα αρχίσει να μαθαινει ότι το να κουνάει την ουρά του, να τους περιμένει στην πόρτα όταν γυρίζουν από την δουλειά, να κάνει παιχνίδια σαν να είναι κουτάβι, είναι ένα βήμα προς το να γίνει ένας σκύλος σαν όλους τους σκυλους, γιατί αυτό ήταν πάντα έτσι κι αλλιώς. Μπορεί να παραμείνει ένα ζώο συνεσταλμενο όταν είναι σε πολύ κόσμο ή με ανθρώπους που δεν γνωρίζει, αλλά θα έχει μια φυσιολογική ζωή, και ο νέος κηδεμόνας θα έχει ένα σκύλο που ζει και αναπνέει μόνο για αυτόν.
Δεν υπάρχει πιο μοναδική στιγμή, από αυτή που ένα τέτοιο σκυλί κουνάει πρώτη φορά την ουρά του, δειλά, και μόνο για σένα.
Ολα τα καταφύγια, και το δικό μας, είναι γεμάτα με τέτοια ζώα. Είναι τα ζώα που δεν θα σας "διαλέξουν", δεν θα πηδηξουν πάνω σας, δεν θα σας κουνήσουν την ουρά. Θα τα διαλέξετε εσείς. Αν κάνετε όλα τα παραπάνω σωστά, με σωστή καθοδήγηση, θα σας πάρει περίπου δύο με τρεις μήνες για να νιώσετε πως κάνατε την σωστή επιλογή, και πως δεν θα αλλάζατε το ζώο αυτό με κανένα άλλο στον κόσμο.