Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Την Μάγκι την βρήκαμε στον δρόμο έγκυο, ουσιαστικά ετοιμόγεννη. Τα δύο παιδιά της είναι ίσως τα μόνα σκυλιά που σχεδόν γεννήθηκαν στο καταφύγιο, καθώς η Μάγκι άρχισε να γεννάει στο αμάξι καθώς την μεταφέραμε.
Μεγάλωσε τα μωρά της με πολλή αγάπη και φροντίδα, περνώντας τον πρώτο καιρό μέσα σε ένα κρειτ, φροντίζοντας ό,τι πιο πολύτιμο είχε. Ήταν υπέροχη μαμά, και καθώς τα μωρά της μεγάλωσαν, άρχισε και αυτή να ζει ξανά την ζωή της.
Είναι ένα σκυλί πολύ ανθρωποκεντρικό, ενεργητικό και με πολύ ισχυρή προσωπικότητα. Είναι μεγάλη η ανάγκη της για ανθρώπινη παρέα, και αυτό το επικοινωνεί καθημερινά, με όποιο τρόπο μπορεί.
Χρειάζεται ένα σπίτι όπου θα νιώσει ασφάλεια, και όπου θα καταλάβει πως εκεί είναι ασφαλής, και δεν έχει ανάγκη να αποζητά την προσοχή των ανθρώπων κάθε ώρα και στιγμή. Μια οικογένεια που θα ατης δώσει να καταλάβει πως η ανθρώπινη παρουσία είναι δεδομένη.
Είναι εμβολιασμένη, στειρωμένη και υγιής.
Μην μας ρωτήσετε γιατί, από την ημέρα που μας ήρθε μας θύμιζε πράκτορα, αλλά όχι ακριβώς και τον Τζέιμς Μποντ, καταλαβαίνετε.. Οπότε τον ονομάσαμε Κλουζώ.
Και όχι δεν το κάναμε για να τον κοροϊδέψουμε. Ο Κλουζώ έχει αυτό που έχουν οι μικροί σκύλοι που νομίζουν ότι είναι μεγάλοι σκύλοι. Έχει θάρρος, έχει θράσος και έχει και αυτοπεποίθηση. Και ας είναι πέντε κιλά.
Τα πρώτα χρόνια της ζωής του δεν ήταν ιδανικα. Ζούσε στον δρόμο και ζούσε στην ανέχεια. Ήρθε σε εμάς με ρήξη χιαστού, χειρουργήθηκε και πήγε εξαιρετικά. Είναι ίσως το πιο μικρόσωμο σκυλί στο καταφύγιο αυτή την στιγμή, και είναι το σκυλί που θες δεν θες το παρατηρείς.
Είναι τσαχπίνης, είναι θαρραλέος, και είναι τρυφερός. Και νομίζει ότι το καταφύγιο και εμείς του ανήκουμε.
Είναι καλό και τρυφερό σκυλάκι, που αναζητά μια οικογένεια για να το αγαπήσει και να το σεβαστεί, και αυτός για αντάλλαγμα θα δώσει πολύ αγάπη.
Δεν είναι ιδανικός για μικρά παιδιά, τον στρεσάρουν. Και δεν θέλουμε ο Κλουζώ να στρεσαρεται γιατί όταν στρεσάρεται κάνει λάθη, και δεν πρέπει να καταλάβει ότι δεν είναι και ο πιο τέλειος μυστικός πράκτορας στον κόσμο.
Είναι εμβολιασμένος, στειρωμένος και υγιής.
Ήταν απόκριες όταν δοκιμάσαμε να της κάνουμε την πρώτη επίσημη φωτογράφιση, και έτσι όπως ανακατεύτηκε ανάμεσα σερμπατίνες, και έπαιζε λες και ήταν η ίδια ένα καρναβάλι μόνη της, την βγάλαμε Σερμπατίνα.
Η Σερμπατίνα ήταν ένα κουτάβι ζουμπουρλούδικο, χαρούμενο πολύ, και απίστευτα χαριτωμένο, που σε έβλεπε και ήθελε: να παίξει, να τρέξει, να την χαϊδέψεις, να σου δείξει την κοιλιά της, να σου δείξει τα αυτιά της, να σε γλύψει και να σε μαγέψει, και όλα αυτά θέλει να τα κάνει ταυτόχρονα.
Πλέον είναι μια έφηβη ζουμπουρλούδικη, με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, συν μερικά κιλά παραπάνω.
Η Σερμπαντίνα είναι ένα σκυλί΄πανέμορφο, πανέξυπνο, παιχνιδιάρικο και γεμάτο όρεξη για ζωή. Παίζει, τρέχει, χαίρεται, κανατρέχει, καναπαίζει, παίρνει ένα παιχνίδι στο στόμα, μετά παίζει με τα άλλα κουτάβια, μετά έρχεται σε εσένα για χάδια, μετά ξανατρέχει.
Έχει πάρα πολύ ενέργεια, και λόγω ηλικίας, αλλά και λόγω χαρακτήρα. Λατρεύει το νερό. Είτε είναι λάστιχο, είτε πισίνα παιδική, είτε το μπωλ με τον νερό της, είτε η θάλασσα, η Σερμπαντίνα λατρεύει το νερό - λες και το ξέραμε, τότε μέσα στον χειμώνα, την είχαμε πρωτοφωτογραφίσει μέσα σε μιά άδεια παιδική πισίνα.
Είναι ένα σκυλί για κάποιον άνθρωπο που θέλει ένα σκύλο για να κάνει πράγματα μαζί του, για εκδρομές, για πεζοπορείες, για agility. Δεν είναι ένα σκυλί που θα μπορείτε να το βγάζετε βόλτα στο τετράγωνο και να είναι ευτυχισμένο. Με σωστή εκτόνωση και σωστή εκπαίδευση, η Σερμπαντίνα μπορεί να γίνει το τέλειο κατοικίδιο, γιατί δεν υπάρχει κα΄τι που να μην μπορεί να μάθει, και δεν υπάρχει κάτι που να μην θέλει να κάνει.
Ο Ντάστιν είχε από τότε που ήταν μωρό, τα πιο τεράστια και τα πιο εκφραστικά ματιά.
Ακόμα και όταν ανάρρωνε στο κλουβί του κτηνιατρείου, τον παίρναμε αγκαλιά και με τα τεράστια ολοστρογγυλα ματιά του κοιτούσε λες και μέσα τους θα μπορούσε να χωρέσει όλο τον κόσμο, και λες και άλλα μάτια δεν υπήρχαν για να δουν τον κόσμο έτσι κι αλλιώς.
Αυτός ήταν υπεύθυνος για να δει από όλη την ανθρωπότητα. Και γενικά, είναι η αλήθεια, αγκαλιά τον χουμε πάρει πολύ και συνεχίζουμε να τον παίρνουμε, καταρχάς γιατί κάθεται, και κατά δεύτερον γιατί κυρίως στην αγκαλιά τα μάτια του γουρλωνουν τόσο. Τον λατρεύουμε. Είναι ιδιαίτερο, και θα πρέπει να τον γνωρίσετε για να το καταλάβετε.
Έχει κάτι αυτό το κουτάβι που τον κάνει να φαίνεται ότι είναι από τις προσωπικότητες που ξεχειλίζουν από το σώμα και το τρίχωμα και απλώνονται στον γύρω χώρο.
Αφού ανάρρωσε και έκανε όλα του τα εμβόλια, αρχίσαμε να τον πηγαίνουμε βόλτα στο κτήμα γύρω από το καταφύγιο, και τώρα πια πάει και την παραλία και ο αέρας φυσάει τα φρέσκα του μαλλιά, τα μωρουδιακά.
Έχει αρχίσει να κάνει και τσίσα και κακά στην βόλτα - τεράστια πρόοδος για κουτάβι να ξέρετε, και χαίρεται και εξερευνά τον κόσμο, και είναι καταχαρούμενος.
Στον Ντάστιν έχουμε αδυναμία τρελή. Έτσι, γιατί του αξίζει. Είναι ένα μωρό που είναι και τρυφερό, και χαρούμενο, και σε εμπιστεύεται και σε ακολουθεί, και είναι έτοιμος να μάθει, να γνωρίσει, να μυρίζει και να ζήσει.
Όταν πρωτήρθε μαζί με τον αδερφό του, έμοιαζαν και οι δύο γέροι.
Η ψώρα και η πείνα είχαν κάνει δύο κουτάβια που θα έπρεπε να είναι σαν μπουμπούκια, να φαίνονται γέρικα σκυλιά, και στην εμφάνιση, και στην συμπεριφορά, λες και είχαν κουραστεί από την ζωή.
Υποσχεθήκαμε να τους δώσουμε πίσω την χαμένη τους παιδική ηλικία. Όσο μεγάλωναν και αναρρωναν, τόσο νεότεροι θα έμοιαζαν, οπότε τους ονομάσαμε Μπένζαμιν και Μπάτον. Και πράγματι έτσι έγινε.
Ο Μπένζαμιν άρχισε και πάλι να κοιτάζει κουτάβι. Βγήκε επιτέλους από το κλουβί του κτηνιατρείου και άρχισε να μαθαίνει να παίζει με παιχνίδια, να χαίρεται και να απολαμβάνει ό,τι πρέπει ένα κουτάβι να απολαύσει.
Όλο και μεγαλώνει, και κάθε φορά του γράφουμε και άλλη αγγελία, και άλλη, και πάλι άλλη. Έτσι έχει πάει εδώ και μήνες.
Ξεκίνησε κουτάβι, συνέχισε ως μεγαλύτερο κουτάβι, και ακόμα μεγαλύτερο.
Είναι ένα εντυπωσιακό σκυλί, με μια καταπληκτική φουντωτη ουρά και αυτό το τρίχωμα που είναι φτιαγμένο για να χώνεις το χέρι σου μέσα στην γούνα και να χαϊδεύεις.
Είναι πολύ κοινωνικός με άλλα σκυλιά, και χρειάζεται λίγο χρόνο για να εμπιστευτεί νέους ανθρώπους. Δεν θα σας αποφύγει όταν σας δει, θα χαρεί και θα παίζει δίπλα σας, αλλά θα σας πλησιάσει σόγια σιγά και μετά από ώρα.
Είναι πολύ γλυκό και πολύ καλό σκυλί, και παρόλο που έχει μεγαλώσει, όταν τον παρατηρείς αχνοφαίνονται ακόμα εκείνα τα μάγουλα που είχε όταν ήταν μωρό, που ήθελες να τα ζουμπάς συνέχεια.
Είναι εμβολιασμένος, στειρωμένος και υγιής, και ψάχνει το παντοτινό του σπίτι
Μια γωνιά έψαχνε για να ξαποστάσει από αυτό το ανυπόφορο άγχος του αγνώστου. Γύριζε από δω κι από κει σε ένα χωριό, κοιτούσε τους ανθρώπους και την ζωή τους, μια ζωή από την οποία αυτός περίσσευε, σε ένα μέρος που δεν ήξερε, ένα μέρος όπου βρέθηκε ξαφνικά, αναγκασμένος να επιβιώσει μόνος του. Ένα από τα άπειρα εγκαταλελειμμένα Ελληνικά κυνηγόσκυλα ήταν και αυτός - μαύρος καφέ, ψηλός, λιγνός, αδύνατος, με την κλασσική χωρίστρα στην μέση του μετώπου που κατεβαίνει ευθεία ανάμεσα στα μάτια. Αυτά τα μάτια τα υπέροχα, που μοιάζουν ζωγραφιστά. Ο Ζάχος ήταν ένα σκυλί που έδειχνε με κάθε τρόπο πόσο ανάγκη έχει να ανήκει, και η ζωή τον αντάμειψε. Βρήκε την οικογένειά του, και μας λένε πως είναι το καλύτερο σκυλί που είχαν ποτέ. Έγινε αρχηγός των άλλων δύο σκύλων του σπιτιού - όχι από αυτούς τους αρχηγούς που διατάζουν και επιβάλλονται, αλλά από αυτούς που ξαφνικά έρχονται, σε παίρνουν από το χέρι, και σου λένε "έλα, θα σου δείξω εγώ τον δρόμο, ακολούθησέ με και μην φοβάσαι, ξέρω". Είναι τεράστια η χαρά μας, όπως είναι και για κάθε ζώο δικό μας που υιοθετείται. Απλά αυτός ο συγκεκριμένος συμβολίζει πολλά, πολλά που θέλουμε να πούμε, πολλά που θα θέλαμε να αλλάξουμε, πολλά που ελπίζουμε να καταλάβουν όσοι περισσότεροι άνθρωποι γίνεται.
____________________________
Πολλά χρόνια πριν, πολύ πριν γίνουν της μόδας διάφορες άλλες ράτσες που άρχισαν να έρχονται από το εξωτερικό, τα μοναδικά κυνηγόσκυλα στην Ελλάδα ήταν αυτά, τα ελληνικά.
Ψιλόλιγνα, μαύρα με καφέ, ίσως και με λίγο άσπρο ενίοτε, και με αυτή την μαύρη ρίγα στο κεφαλι που ξεκινάει φαρδιά από πάνω, σαν χωρίστρα, και λεπταίνει καθώς κατεβαίνει προς τα κάτω και χάνεται ανάμεσα στα μάτια. Αυτή η ρίγα που που κάνει τα σκυλιά αυτά να έχουν πάντα ένα βλέμμα θλίψης.
Κάθε φορά που συναντάμε ένα τέτοια σκυλί είναι σαν να κάνουμε ένα ταξίδι στο παρελθόν.
Βρέθηκε με ένα σχοινί δεμένο γύρω από τον λαιμό του, αδύνατος και μπερδεμένος, να γυρνάει από δω κι από κει σε ένα χωριό, ψάχνοντας κάτι, χωρίς να ξέρει τι ακριβώς. Σταματούσε έξω από σπίτια και αυλές, και κοιτούσε μέσα, τους ανθρώπους και τις ζωές τους, ζωές από τι οποίες περίσσευε.
Δεν ήταν ένα από αυτά τα κυνηγόσκυλα που περιφέρονται μόνα τους χωρίς να πλησιάζουν κανέναν, αλλά ένα ζώο κοινωνικό, που ανατητούσε ανθρώπινη επαφή. Όπου και να ζούσε και όπως και να ζούσε, κάπως κοινωνικοποιήθηκε, και θέλουμε να τον βοηθήσουμε να βρει την οικογένεια που έχει ανάγκη
Φιλοξενείται σε σπίτι και είναι εξαιρετικός. Είναι καθαρός, υπάκουος, και ήσυχος. Ζει με δύο γάτες, βγαίνει την βόλτα του, κοιμάται στο κρεββάτι του, και τρώει το φαγητό του όταν του το σερβίρεις. Είναι πολύ καλός και με άλλα σκυλιά, και φυσικά με ανθρώπους και με όλους και με όλα. Είναι υγιέστατος, νεότατος, και είναι πανέτοιμος για το παντοτινό του σπίτι.