Δεκάδες ζωάκια στάθηκαν τυχερά καθώς μετά από την προσωρινή παραμονή τους στο καταφύγιο μας, στάθηκαν στα πόδια τους και κατάφεραν να βρουν την νέα μόνιμη οικογένεια τους. Οι ιστορίες τους, μοναδική η καθεμιά, θα μας συντροφεύουν για πάντα και θα μας εμπνέουν για να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερο πείσμα το έργο μας.
Την καλή μας την γνωρίσαμε στην Ήπειρο, στην 8η δραση στειρώσεων.
Ήρθε για στείρωση από τον δρόμο όπου ζούσε. Ένα σκυλάκι μια σταλιά, από αυτά που θέλεις να τα πάρεις αγκαλιά και να τα αφήσεις να ζήσουν εκεί για πάντα.
Μέρες έμεινε μέσα στο κρειτ και δεν κουνιόταν καθόλου. Δεν μιλούσε, δεν ενοχλούσε, δεν δήλωσε την παρουσία της με τίποτα. Απλά καθόταν και κοιτούσε με αυτά τα τεράστια, υγρά ματιά της.
Ανοίγαμε την πόρτα για να καθαρίσουμε το κρειτ, και πήγαινε στην άλλη άκρη, να μην μας ενοχλήσει καθόλου, λες και ήθελε να εξαφανιστεί. Ακόμα και όταν της βάζαμε φαγητό, έτρωγε αργά και σχεδόν κρυφά, σαν να μην ήθελε να κάνει θόρυβο.
Την πονέσαμε πολύ.
Ήρθε μαζί μας στην Αθήνα, και από την πρώτη σχεδόν μέρα άρχισε να ανοίγεται.
Πλησιάζει δειλά δειλά, και σχεδόν σκυφτα, λες και το χέρι που την πλησιάζει φοβάται ότι θα της κάνει κακό, αλλά ταυτόχρονα θέλει να πιστέψει ότι θα της προσφέρει λίγη αγάπη.
Η Ελεονώρα δεν είναι φοβικη, είναι απλά φοβισμένη. Όσο ανοίγεται, τόσο φαίνεται η γλυκύτητά της και η καλοσύνη της.
Είναι εμβολαισμένη, στειρωμένη και υγιής.
Το νούμερο 2 από την δράση στειρώσεων στην Φιλιππιάδα, η Λόλι Ποπ. Το δεύτερο σκυλί που καταγράψαμε, όταν ήρθε σε ένα κρέιτ μαζί με άλλο ένα "κουτάβι", την Γουίτνεϊ. Κουτάβια τις είχαμε γράψει και τις δύο γιατί ήταν μια σταλιά, αλλά τελικά ήταν δύο ενήλικα σκυλάκια περίπου ενός έτους. Τις βγάζαμε από το κρέιτ καμμια φορά και πήγαιναν πέρα δώθε χορεύοντας από την χαρά τους σαν ξεχαρβαλωμένες. Η Λόλι Ποπ ήρθε χαρούμενη, παρέμεινε χαρούμενη στο καταφύγιο, και από εκεί πήρε την χαρά της και την πήγε στο παντοτινό της σπίτι. Σήμερα την λένε Χλόη. Η Χλόη μέχρι τον Απρίλιο κυκλοφορούσε στον δρόμο αδέσποτη. Απίστευτα σκυλιά σαν αυτήν κυκλοφορούν αδέσποτα στους δρόμους, και είναι αδιανόητο πραγματικά.
*** Η Γουίτνεϊ έχει κλειστεί και προς το παρόν δεν δεχόμαστε άλλα αιτήματα υιοθεσίας. Μπορείτε να δείτε όλα μας τα ζώα που ψάχνουν σπίτι ΕΔΩ.
_________________
Την πρώτη πρώτη μέρα στην δράση στειρώσεων στην Ήπειρο, ήρθαν μαζί σε ένα κρειτ τα πρώτα σκυλιά. Το νούμερο ένα και το νούμερο δύο. Νούμερο δύο ήταν η Λόλι Ποπ, νούμερο ένα αυτή. Η Γουίτνεϊ.
Μας έκαναν ποδαρικό λοιπόν, και από την πρώτη μέρα χόρευαν μέσα στο κρειτ και λικνίζονταν, και αφού φυσικά αποφασίσαμε να τις κρατήσουμε, έμειναν μαζί μας μια εβδομάδα, οπότε αρχίσαμε και να τις βγάζουμε από το κρειτ.
Και έβγαιναν και λικνίζονταν και χόρευαν πέρα δώθε, και έκαναν κάτι χαρές που όσοι κούραση και να είχαμε την ξεχνούσαμε.
Όταν πρωτοείδαμε την Γουίτνεϊ, την γράψαμε "κουτάβι μαύρο". Μέσα στον πανικό και βλέποντας το μέγεθος, θεωρήσαμε ότι τόση χαρά σε συνδυασμό με ένα τόσο μικρό σώμα, μόνο κουτάβι μπορούσε να είναι. Ε δεν ήταν.
Η ήταν ήδη ενάμιση έτους. Ολόκληρο σκυλάκι. Μας έκανε όλη την εβδομάδα της δράσης πιο ευχάριστη και πιο εύκολη, μόνο με την χαρά της, και αυτή την δροσιά και την φρεσκάδα την έφερε και στο καταφύγιο.
Το σκυλάκι είναι ένα καταπληκτικό, χαρούμενο, τρυφερό και αθώο πλάσμα. Ό,τι προβλήματα έχεις τα ξεχνάς και χάνεσαι μαζί της σε ένα χορό παιδικό, ευχαριστώντας το σύμπαν που σε έφερε να ζεις και που σε έκανε να την γνωρίσεις.
Είναι εμβολιασμενη στειρωμένη και υγιής και έτοιμη για το παντοτινό της σπίτι.
Εμείς που λέτε λατρεύουμε τα τσοπάνια, αλλά όσα τσοπανόσκυλα φτάνουν σε έμας είναι ήδη ενήλικα, και τα περισσότερα τα βρίσκουμε άρρωστα και πεινασμένα.
Τσοπάνια κουτάβια στην πιο αφράτη τους ηλικία, αυτή που είναι ακόμα μωρά αλλά ταυτόχρονα έχουν γίνει σε μέγεθος ολόκληροι σκύλοι, και συνδυάζουν την κουταβίλα με την σκυλίλα δεν έχουμε την τύχη να βρίσκουμε συχνά.
Και να που μια μέρα, εκεί που κάνουμε την δράση στειρώσεων στην Ήπειρο, έρχεται σε ένα κρειτ ΑΥΤΟΣ.
Με μαύρο κεφάλι μεγάλο και στρογγυλό και άσπρο σώμα, με τη γούνα την αφράτη την απαλή του μωρού, και το σώμα αυτό που έχει αρχίσει να χύνεται από δω κι από κει, το λίγο ατσουμπαλο.
Και ερωτευτήκαμε φυσικά.
Το πόσο δεν μπορούμε να το εκφράσουμε με λόγια.
Ο Φίλιπ (από το Φιλιππιάδα, όπου μέναμε όσο ήμασταν στην δράση στείρωσης) είναι ένα κουτάβι μεγάλο και αφράτο, και κάθεται να τον σηκώνεις και να τον παίρνεις αγκαλιά και να βάζεις το πρόσωπό σου στην γούνα του και να τον πασπατευεις και χαίρεται και πάει πέρα δώθε με τα χοντρά του πατούσια και είναι υπέροχος.
Τον λατρεύουμε. Είναι υπέροχος. Τον λατρεύουμε. (κόλλησε η βελόνα). Τον λατρεύουμε τόσο που όταν είμαστε μαζί του τσακωνόμαστε γιατί λέει ο ένας στον άλλον "φέρε λίγο και σε μένα καλέ"
Είναι ένα κουτάβι στο οποίο βλέπεις περίπου το σκυλί που θα γίνει όταν μεγαλώσει. Ένα μεγάλο, τρυφερό μωρο, αγαθό και τέλειο.
***Ο Φέλιξ έχει κλειστεί και προς το παρόν δεν δεχόμαστε άλλα αιτήματα υιοθεσίας. Μπορείτε να δείτε όλα μας τα ζώα που ψάχνουν σπίτι ΕΔΩ.
_____________________
Ευχαριστιέσαι να χαϊδεύεις. Χώνεις το χέρι σου μέσα στην γούνα του την απαλή, την τρυφερή την αφράτη, και εύχεσαι να είχες δέκα χέρια να χαϊδεύεις.
Είναι τόσο μαλακό το τρίχωμα που αυθόρμητα πλησιάζεις το κεφάλι και ασυνείδητα πας να βάλεις όλο σου το πρόσωπο μέσα εκεί. Στις τρίχες τις απαλές τις κουταβίσιες.
Ο Φέλιξ είναι ένα τρυφερό, χαρούμενο πλάσμα, που χαίρεται με τα πιο απλά πράγματα της ζωής και μαζί του χαίρονται και οι μπούκλες του.
Τον γνωρίσαμε στην 8η δραση στειρώσεων και κάθε μέρα κάναμε ένα μικρό διάλειμμα για να τον βγάλουμε από το κρειτ, να κάτσουμε πέντε λεπτά μαζί του, και να χαϊδέψουμε. Είναι ένα κουτάβι αγνό, αγαθό και καλό, που γελάει όλο του ότι πρόσωπο με το που σε βλέπει, και μαζί του γελάει ο κόσμος όλος.
Ό,τι προβλήματα και να έχεις, όσες έννοιες και σκοτούρες, μαζί του τα ξεχνάς όλα.
Στην 8η δράση στειρώσεων στην Φιλιππιάδα τον Απρίλιο είχαν έρθει την πρώτη πρώτη ημέρα δύο μικρά, κοντά σκυλάκια μέσα στο ίδιο κρέιτ. Το ένα ήταν η Μπατίντα και το άλλο ήταν αυτός, ο Καλούα. Στειρώθηκαν μεν, αλλά δεν επανατοποθετηθηκαν. Δεν μπορούσαμε να το κάνουμε αυτό, γιατί καταλαβαίνετε. Δεν μπορούσε αυτό το σκυλί να γυρίσει στον δρόμο. Έπρεπε να γυρίσει μαζί μας στην Αθήνα και από εκεί (αφού τον ευχαριστηθούμε εμείς!) να βρει το παντοτινό του σπίτι και να ζήσει αυτός καλά και ακόμα καλύτερα και να πηγαίνει βόλτες με το αμάξι και να απολαμβάνει τις παραλίες και τις διακοπές και αργότερα άλλες γιορτές και αργίες και Χριστούγεννα και του χρόνου πάλι παραλίες κτλ κλτ κτλ. Και έτσι έγινε.