Φανταστείτε ένα Σέτερ. Από αυτά τα ασπρόμαυρα, με το λείο τρίχωμα το βελούδινο, και τις υπέροχες βούλες που σπάνε την ασπρίλα τόπους τόπους. Τώρα προσθέστε λίγο τσοπανόσκυλο - μπουνταλόσκυλο.
Συγχαρητήρια! Μόλις φτιάξατε τον Άρτσι!
Ο Άρτσι βρέθηκε στην επαρχία όταν ήταν περίπου οχτώ μηνών, άρρωστος και μόνος. Ανάρρωσε, μεγάλωσε, μετά μεγάλωσε κι άλλο και επίσης πάχυνε τόσο όσο έπρεπε, ώστε να αναδειχτεί ο χαρακτήρας του, γιατί τέτοιος χαρακτήρας δεν ταιριάζει σε αδύνατα σκυλιά, ταιριάζει μόνο σε παχουλά!
Ο Άρτσι είναι λίγο μπουνταλάς, λίγο μπέμπης, και παρά πολύ αθώος. Τον έχουμε βγάλει εκατό φωτογραφίες, και σε κάθε μία αναδεικνύεται έστω και ελάχιστα αυτός ο χαρακτήρας του σκύλου παιδιού, που χαίρεται ακόμα και μόνος του, που ότι και να κάνει είναι ταυτόχρονα γλυκό αλλά και αστείο, και που θέλεις να το ζουμπήξεις όσο δεν πάει.
Για να καταλάβατε τον χαρακτήρα του καλύτερα, όταν είναι με άλλα σκυλιά στο προαύλιο, εμείς πετάμε το μπαλάκι, και αυτός δεν το προλαβαίνει ποτέ. Τρέχει μαζί με τα άλλα, και δεν το πιάνει ποτέ πρώτος.
Ωστόσο γυρίζει τρέχοντας χαρούμενος σαν να το έπιασε. Μετά χαίρεται μόνος του, και μετά, αν ένα άλλο σκυλί αφήσει το μπαλάκι επειδή το βαρέθηκε, αυτός το κλέβει στα μουλωχτά από το πάτωμα, χαίρεται μόνος του που το έπιασε, το πετάει και το πιάνει και μετά κάθεται και το μασουλάει σαν μπέμπης.
Αυτός είναι ο Άρτσι. Ένα αγαθό πλάσμα, τρυφερό και ταυτόχρονα αστείο, χωρίς όμως ποτέ να γίνεται γελοίο.
Είναι σαν να βλέπεις ένα παιδί να χαίρεται και να προσπαθεί να συμμετάσχει σε πράγματα που δεν καταλαβαίνει ακριβώς, αλλά που του αρέσουν.
