Εμάς αυτά τα κορίτσια τα τσουπωτά, με την γούνα την διπλή τριπλή την αναρχική, τις φουντωτές ουρές και το σκέρτσο μας αρέσουν πάρα μα πάρα πολύ. Και η Λου είναι ένα τέτοιο κορίτσι.
Όσο καιρό ήμασταν στο δημοτικό κυνοκομείο Τρίπολης μας έκανε παρέα. Καθόταν εκεί γύρω μας, έπεφτε ανάσκελα για χάδια, ήταν πάντα παρούσα και ταυτόχρονα το έπαιζε και πάντα δύσκολη.
Η Λου είναι από αυτά τα σκυλιά που είναι σαν να ευχαριστιούνται την ζωή για αυτό που είναι. Είναι η ζωή σε ένα δημοτικό κυνοκομείο; ΘΑ την ευχαριστηθεί όσο πάει. Είναι η ζωή στον δρόμο; Yolo. Είναι η ζωή σε ένα άλλο καταφύγιο; Τέλεια.
Έχει μια χαρά που λες και βγαίνει μεσα από τα βάθη του παχουλού και φουντωτού σώματός της και ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά που είναι κολλητικό και μεταδοτικό και εθιστικό.
Είναι κορίτσι σαν τα κρύα να νερά, και η παρουσία της είναι αστεία και ταυτόχρονα είναι και πολύ ευχάριστη. Θα κάνει μια οικογένεια πολύ ευτυχισμένη κάποιος στιγμή και το ξέρουμε, γιατί ξέρουμε αυτό τον χαρακτήρα σκύλου, και δεν απογοητεύει ποτέ μα ποτέ.
