Ο Μενέλαος ήταν από τα πρώτα σκυλιά που είδαμε στο δημοτικό κυνοκομείο Σπάρτης, δεμένος από την πίσω μεριά, εκεί που ήλιος δεν καταδέχεται να ρίξει ποτέ ούτε μια αχτίδα.
Μεγάλες περιφράξεις, με χώμα και περιττώματα παντού, μερικά σκυλοσπιτα και σκυλιά αλυσοδεμενα στις άκρες. Τόση μοναξιά δεν ξέρουμε πώς αντέχεται από ένα σκυλί. Ούτε τόσος περιορισμός 24 ώρες το 24ωρο.
Ο Μενέλαος βγαίνει ελεύθερος πια και δεν χορταίνει να γυρνάει πέρα δώθε, να τρέχει, να μυρίζει, να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει καλύτερα σαν κυνηγόσκυλο που είναι. Όταν δεν κάνει αυτό, έρχεται για χάδια, αλλάζει εντελώς, και από εκεί που δεν το περιμένεις, σε αφήνει να τον πασπατέψεις, να τον ζουλήξεις και να τον ευχαριστηθείς.
Πρόσφατα πήγε μαζί με τους εθελοντές σε ένα κέντρο εκπαίδευσης, πιθανότατα για πρώτη φορά στην ζωή του, και τα πήγε πάρα πολύ καλά. Ήταν τόσο διαφορετικός εκεί, με το σαμαρακι του, με το χαμόγελο του, έμαθε και να κάνει μια εντολή, και ανταποκριθηκε πολύ καλά. Και αυτό είναι αξιέπαινο.
Ο Μελεναος γενικά είναι αξιέπαινος, γιατί παρά την ζωή που έχει ζήσει μέχρι τώρα, έχει μέσα του έναν σκύλο κατοικίδιο, έναν σκύλο σύντροφο και φίλο. Είναι πολύ κοινωνικός σκύλος, είναι φιλικός και χαορύμενος, και είναι ένα καλό σκυλί. Είναι καλός ο γλυκούλης. Δεν τού φαίνεται με την πρώτη ματιά, αλλά είναι γλυκούλης.
Παρά τα όσα έχει περάσει, είναι ισορροπημένος, και πλέον απολαμβάνει την ζωή αυτή που κανει στο καταφύγιο, αλλά θα ήταν πολύ καλύτερα σε ένα σπίτι, με μια οικογένεια δική του.
ΒΙΝΤΕΟ με την ιστορία του
