Όταν η Μπάρμπι πρωτοήρθε σε εμάς, μαζί με μερικά ακόμα σκυλιά από το δημοτικό κυνοκομείο Τρίπολης, βγήκε από το βαν και δεν άρχισε να τρέχει πέρα δώθε, να μυρίζει και να χαίρεται.
Έμεινε εκεί γύρω, μαζί μας.
Έπεφτε κάτω και μας έδειχνε την κοιλιά της, όπου πηγαίναμε πήγαινε, και όταν αρχίσαμε να οδηγούμε το κάθε σκυλί στο κλουβί του, αυτή μας ακολούθησε χωρίς λουρί, θεωρώντας αυτονόητο πως όπου πάνε όλοι θα πρέπει να πάει και αυτή.
Αυτό και μόνο λέει πολλά για τον χαρακτήρα της.
Η κινητήριος δύναμή της και αυτό που την ενεργοποιεί δεν είναι το φαγητό, δεν ειναι η τάση να κυνηγήσει κάτι, να μυρίσει, να παίξει.
Η έμφυτη τάση της είναι να ακολουθεί, να συμμετέχει, να είναι μέλος αυτού που γίνεται στην αγέλη της, ακόμα και αν η αγέλη της αποτελείται την δεδομένη στιγμή μόνο από έναν άνθρωπο και αυτή.
Κάθε φορά που την παίρνουμε για βόλτα έρχεται, καθε φορά που την παίρνουμε στο γραφείο συνεργάζεται, κάθεται, προσπαθεί να κάνει ό,τι της δείξεις ότι πρέπει να κάνει, και είναι με όλο της το είναι εκεί, μαζί σου, συγκεντρωμένη σε αυτό που κάνετε μαζί και επικεντρωμένη σε εσένα.
Αν ήταν κορίτσι θα ήταν αυτό που λέμε κοπελάρα. Ψηλή αλλά όχι γεροδεμένη, με κοριτσίστικα χαρακτηριστικά, μακριά ξανθά μαλλιά, γλυκό πρόσωπο, σχεδον μωρουδικό και τρόπους.
Είναι ένα σκυλί που πραγματικά μοιάζει να έχει μεγαλώσει με τρόπους, που ξέρει να συμπεριφέρεται, που ξέρει να κανει ότι είναι πρέπον την κάθε χρονική στιγμή. Είναι υπέροχη και πανέξυπνη.
