Η γλυκούλα μας ζούσε αδέσποτη σε ένα χωριό της Ελληνικής επαρχίας. Γέννησε τα μωρά της σε ένα αδιέξοδο, διπλα στην αυλή ενός σπιτιού, πίσω από κάτι καφάσια. Οι άνθρωποι εκεί την σεβάστηκαν, την τάιζαν και της επέτρεψαν να μεγαλώσει τα μωρά της με όσο περισσότερη ασφάλεια μπορούσε να της προσφέρει το μέρος εκείνο.
Τα μωρά της τα προστάτευε από αγνώστους και γαύγιζε προσπαθώντας να τους απομακρύνει από το να πλησιάσουν. Πιάστηκε από τον άνθρωπο που την τάιζε, και ήρθε σε εμάς μέχρι τα μωρά να απόγαλακτιστούν και εκεινη να στειρωθεί και να επνανενταχτεί.
Ενω στην αρχή νομίζαμε πως πρόκριται για ένα σκυλί φοβικό και όχι κοινωνικό, από την πρώτη στιγμή που βγήκε από το αμάξι, μας κούνησε την ουρά της. Δεν είναι καθολου φοβική, είναι ντροπαλή και λίγο διστακτική στην αρχή, όμως είναι ένα σκυλί απίστευτα τρυφερό, που τού αξίζει πραγματικά ένα σπίτι.
Η Βιολέτα σε βλέπει και λιώνει, την βγάζεις από το κλουβί και πέφτει ανάσκελα και κλαίει - ειναι ο τρόπος της να σε υποδεχτεί και να σου δείξει πόσο χαίρεται που θα την πας βόλτα.
'Εμαθε μέσα σε δύο εβδομάδες να βγαίνει βόλτα εκτός κτηνιατρείου, κάνει πάντα τουαλέτα έξω γιατί είναι πεντακάθαρη, και σιγά σιγά άρχισε να κουνάει και την ουράτ ης στην βόλτα χαρούμενα.
Είναι μια σκυλίτσα που μόλις κατάλαβε πως είναι ασφαλές να ανοιχτεί και να εμπιστευτεί, άνθισε σαν λουλούδι. Είναι σχετικά μικρόσωμη, απίστευτα καλοσυνάτη, και μια υπέροχη μαμά.
