Γύρω στον Φεβρουάριο είχε έρθει σε μας μια μικροσκοπική σκυλίτσα, η Νταίζη, μαζί με τα τρία μωρά της, τον Χιούη, τον Λιούη και τον Ντιούη.
Και τα τρία ήταν σαν ψεύτικα, πραγματικά σαν ψεύτικα, και μεγαλώνοντας συνέχισαν να μοιάζουν ψεύτικα, και πάνω στην ηλικία που άρχισαν να μοιάζουν με σκυλάκια και όχι με κούκλες, τα δύο από αυτά υιοθετήθηκαν.
Έμεινε πίσω ο ένας από τους τρεις, Ντιούη (και η μαμά). Από τους τρεις ήταν πάντα αυτός που έμοιαζε πιο πολύ με παπάκι, με την μύτη του λίγο πιο ανασηκωμένη να σχηματίζει μια ανάποδη καμπύλη ανάμεσα στην άκρη της μουσούδας και το μέτωπο.
Και από τους τρεις, ήταν αυτός που πάντα κοιτούσε τον φακό, από μωρό. Κοιτούσε με προσήλωση, λες και ήξερε πως αυτό έπρεπε να κάνει.
Ο Ντιούη σήμερα είναι ένα γλυκύτατο κουτάβι, που τρέχει να σε προϋπαντήσει με το που εμφανίζεσαι στο καταφύγιο, που χαίρεται και που παίζει και που όταν κρατάς λιχουδιά, κάθεται σούζα, σαν καλό παιδί, και κοιτάει, με αυτό το βλέμμα που κοίταγε πάντα, του καλού παιδιού.
Είναι τόσο φρέσκος και τόσο δροσερός, που δεν ταιριάζει στο καταφύγιο, και θα θέλαμε πολύ να πάει και αυτός στο σπίτι του. Το παπάκι μας ψάχνει σπίτι
