Reserved

Την κοιτάς και αντιλαμβάνεσαι πως το σκυλί αυτό, δεν είχε ποτέ στην ζωή του ούτε μιση ευκαιρία. Ούτε μισή, ποτέ και από κανέναν. 

Κανείς δεν ασχολήθηκε σωστά, ή πιθανότατα καθολου, κανείς δεν την αγάπησε ποτέ, κανείς δεν την βοήθησε, ούτε στο ελάχιστο. 

Και όμως, το σκυλί αυτό με τις μηδέν ευκαιρίες, κατάφερε όχι μόνο να επιβιώσει, αλλά να στέκεται στα πόδια της και στις αξίες της, τι οποίες μόνη της ανακάλυψε και μόνη της αποφάσισε να διατηρήσει, λες και τις είχε από προηγούμενη ζωή. 

Η Μπέτυ είναι ένα σκυλί ήπιων τόνων. Με τα υπέροχα, κατάμαυρα μάτια της, κοτάει και παρατηρεί ό,τι συμβαίνει γυρω της, αλλά δεν επεμβαίνει και δεν παίρνει πρωτοβουλίες από μόνη της. Προς το παρόν κυρίως παρατηρεί. 

Είναι πάρα πολύ συνργάσιμη με τους ανθρώπους. Είτε θέλεις να την πας βόλτα, είτε θέλεις να καθίσει δίπλα σου ήσυχα, είτε θέλεις να δοκιμάσεις μια άσκηση μαζί της, η Μπέτυ θα συνεργαστεί, λες και ξέρει πως αυτό πρέπει να κάνει ένας σκύλος. 

Έχει την ευφυΐα του λυκόσκυλου, χωρίς να έχει την αυτοπεποίθηση.

Τώρα που πλέον η ζωή της έχει αλλάξει, που έχει προσοχή, αγάπη, εκπαίδευση και σωστή φροντίδα, παρατηρεί τα πάντα προσπαθώντας να καταλάβει την νέα πραγματικότητα, και να μάθει πώς θα γίνει η καλύτερη εκδοχή του εαυτού της μέσα σε αυτήν. 

Πιστεύομε πως θα μπορέσει να γίνει ένα κατοικίδιο συνεργάσιμο, καλό και έμπιστο, και πως όλη αυτή την αγάπη που στερήθηκε, θα την δώσει απλόχερα αν της δοθεί μια ευκαρία. 

ΒΙΝΤΕΟ

Ο Κριστιάνο είναι το σκυλί που η διάθεσή του ζωγραφίζεται στο πρόσωπό του, γι αυτό σε κάθε φωτογραφία μιάζει δοαφορετικός. 

Είναι σε άλλες φωτογραφίες σοβαρός, σε άλλες αστείος, σε άλλες χαρούμενος, σε άλλες βαριέται, σε άλλες κάνει χαζομάρες και το ξέρει, σε άλλες κοιτάει λάγνα, σε άλλες κοιτάει επίμονα, σε άλλες σε κοροιδεύει και σε άλλες σε κοιτάει σαν να τον κοροιδεύεις εσύ. 

Κάθε φορά που θα τον κοιτάτε, θα ξέρετε τι νιώθει, τι σκέφτεται, τί θέλει και τι δεν θέλει. 

Είναι ένα πάρα πολύ γλυκό, πάρα πολύ συνεργάσιμο και πάρα πολύ καλό σκυλί. Είναι ήπιων τόνων, αλλά ταυτόχρονα χαρούμενος, είναι ενθουσιασμένος για τα μικρά πράγματα, αλλά ταυτόχρονα διακριτικός και με τρόπους. 

Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές επικεντρωνόμαστε στο ποσό αστεία είναι η Σούκι.

Δεν είναι πάντα αστεία, βασικά είναι αστεία μόνο κάποιες φορές, αλλά όταν το βλέπεις, μετά απλά δεν μπορείς να το ξεδείς και δεν μπορείς να το ξεχάσεις. Λόγο τα γουρλωτά μάτια, λίγο τα αεροπλανικά αυτιά που όταν σε κοιτάει είναι σαν να σε κοιτάει και με αυτά, λίγο τα κοντά πόδια, καταλαβαίνετε.

Όμως δεν είναι απλά ένα αστείο σκυλί, είναι και ένα καλό σκυλί. Η Σούκι είναι γλυκύτατη σαν καραμέλα - και σκεφτόμασταν να την πούμε έτσι στην αρχή, αλλά το καραμέλα δεν έχει τίποτα αστείο σαν όνομα, το Σούκι έχει.

Η Σούκι πάει περήφανα βόλτα με λουρί, μπορεί λίγο να διστάζει σε μέρη με πολυκοσμία που δεν έχει συνηθίσει, αλλά φοβικη δεν είναι. Η Σούκι είναι κοινωνική, η Σούκι είναι χαρούμενη, η Σούκι είναι επίσης πολύ τρυφερή και γλυκιά.

Είναι από αυτά τα σκυλιά που πιστεύαμε πως θα έφευγαν από το καταφύγιο με το που πάτησαν το πόδι τους εκεί, όμως έχουν περάει μήνες και δεν έχει βρει ακόμα το παντοτινό της σπίτι. 

Η Μακαρένα είναι από αυτά τα σκυλάκια που η ψυχοσύνθεσή της είναι η εξής: "όταν δεν καταλαβαίνω τι γίνεται θα μένω ακίνητη σαν βράχος και θα πέφτω κάτω δείχνοντας την κοιλιά μου και ταυτόχρονα κοιτώντας με βλέμμα κουταβίσιο".

Έτσι αντιδρούσε όταν πρωτοήρθε σε εμάς. Μια μέρα ανοίχτηκε, κούνησε την ουρά της, βγήκε βόλτα, και άρχισε να χαίρεται όχι μόνο από ακινησία με το υπέροχο βλέμμα της, αλλά και κανονικά.

Ήταν τόσο εύπλαστη στην αρχή και τόσο ανοιχτή στο να μάθει, που η αλλαγή της ήρθε από την μία στιγμή στην άλλη, και το σκυλί που δεν περπάταγε έγινε το σκυλί που περπαταέι, που επικοινωνεί και που χαίρεται.

Είναι ένα κοριτσάκι υποτακτικό σε χαρακτήρα, πάρα πολύ γλυκό, που έχει αυτό βλέμμα που σε λιώνει, το παρακαλετό, με τα μάτια τα εκφραστικά που σε κάνουν να καταλαβαίνεις πώς το ισχυρότερο όπλο των σκύλων εξελικτικά είναι αυτό. Το βλέμμα τους που είναι σαν χίλιες λέξεις.

Είναι ένα σκυλί που ακόμα και αν φοβάται εμπιστεύεται, και μπορείς να το πλάσεις σαν ζυμάρι, αρκεί να έχεις διάθεση και τον σωστό τρόπο.

Αν έχετε δει την Παριζιάνα, την ταινία του 69 με την Ρένα Βλαχοπουλου, όπου υποδύεται την μοδίστρα, θα θυμάστε την επική σκηνή "Σούζι τρως, και ψεύδεσαι και τρως".

Ε λοιπόν, η δική μας η Σούζι είναι αυτή η πελάτισσα, που φυσικά και τρώει όλο της το φαΐ, και αν μπορεί και το φαΐ των άλλων, και το δικό σου και του γείτονα, και ωστόσο έχει το στυλ του εγώ δεν τρώω, είμαι τσαχπίνα και αεράτη, και ωραία και μοιραία.

Την Σούζι την λατρεύουμε. Για το ύφος της, για το πρόσωπό της, για τα μάτια της, για τα μάγουλά της, για το τρίχωμά της, για τα πάχη τα καλή της τα λίπη την ομορφιά της, και βασικά την λατρεύουμε για τον υπέροχο χαρακτήρα της. ΕΊΝΑΙ ΤΕΛΕΙΑ.

Η Σούζι έχει τον χαρακτήρα που περιμένεις από όλα αυτά τα παχουλά, θηλυκά, ναζιάρικα σκυλιά. Έχει την τσαχπινιά, έχει τα σκέρτσα και τα νάζια, έχει το ύφος και έχει και το ήθος. Είναι πολύ κοινωνική και ανθρωποκεντρική, πάντα χαίρεται όταν σε βλέπει, και έχει την τάση να πηδήξει πάνω σου για χάδια, αλλά φυσικά και το κέντρο βάρους της την σπρώχνει προς τα πατώ, οπότε και πέφτει στο πάτωμα.

Όταν δεν της δίνεις προσοχή, κάθεται μέσα από το κλουβί και σε κοιτάει με το ύφος αυτό και εσύ λιώνεις. Λατρεύει εκτός από τους ανθρώπους και το φαγητό όπως καταλάβατε.

Ο υπέροχος ποπός της που τον κουνάει πέρα δώθε από την χαρά της θα μείνει πιθανότατα για πάντα άτριχος, καθώς η Σούζι πέρασε μια τεράστια περιπέτεια όπου κόντεψε να χάσει την ζωή της. Δαγκώθηκε από άλλα σκυλιά πάρα πολύ άσχημα και σε εμάς ήρθε με το δέρμα πίσω να λείπει όλο και με σηψαιμία.

Πέρασε πάρα πολύ καιρό στο κτηνιατρείο, έκανε απίστευτη υπομονή, ανάρρωσε και τώρα είναι έτοιμη για την νέα της ζωή. Δεν είναι νέα, όπως δεν ήταν νέα ούτε η Σούζι, η πελάτισσα της Ρενας Βλαχοπουλου, αλλά όπως ακριβώς εκείνη η Σούζι της ελληνικής ταινίας είχε μια συγκεκριμένη ιδέα για τον εαυτό της, έτσι και η δική μας.

Η στάση ζωής της είναι: η ζωή είναι τέλεια, απολαύστε φαγητό και χάδια όσο μπορείτε. Είναι πραγματικά μοναδικό σκυλί, και θα το ερωτευτείτε με το που το δείτε.

Όταν η Μπάρμπι πρωτοήρθε σε εμάς, μαζί με μερικά ακόμα σκυλιά από το δημοτικό κυνοκομείο Τρίπολης, βγήκε από το βαν και δεν άρχισε να τρέχει πέρα δώθε, να μυρίζει και να χαίρεται.

Έμεινε εκεί γύρω, μαζί μας.

Έπεφτε κάτω και μας έδειχνε την κοιλιά της, όπου πηγαίναμε πήγαινε, και όταν αρχίσαμε να οδηγούμε το κάθε σκυλί στο κλουβί του, αυτή μας ακολούθησε χωρίς λουρί, θεωρώντας αυτονόητο πως όπου πάνε όλοι θα πρέπει να πάει και αυτή.

Αυτό και μόνο λέει πολλά για τον χαρακτήρα της.

Η κινητήριος δύναμή της και αυτό που την ενεργοποιεί δεν είναι το φαγητό, δεν ειναι η τάση να κυνηγήσει κάτι, να μυρίσει, να παίξει.

Η έμφυτη τάση της είναι να ακολουθεί, να συμμετέχει, να είναι μέλος αυτού που γίνεται στην αγέλη της, ακόμα και αν η αγέλη της αποτελείται την δεδομένη στιγμή μόνο από έναν άνθρωπο και αυτή.

Κάθε φορά που την παίρνουμε για βόλτα έρχεται, καθε φορά που την παίρνουμε στο γραφείο συνεργάζεται, κάθεται, προσπαθεί να κάνει ό,τι της δείξεις ότι πρέπει να κάνει, και είναι με όλο της το είναι εκεί, μαζί σου, συγκεντρωμένη σε αυτό που κάνετε μαζί και επικεντρωμένη σε εσένα.

Αν ήταν κορίτσι θα ήταν αυτό που λέμε κοπελάρα. Ψηλή αλλά όχι γεροδεμένη, με κοριτσίστικα χαρακτηριστικά, μακριά ξανθά μαλλιά, γλυκό πρόσωπο, σχεδον μωρουδικό και τρόπους.

Είναι ένα σκυλί που πραγματικά μοιάζει να έχει μεγαλώσει με τρόπους, που ξέρει να συμπεριφέρεται, που ξέρει να κανει ότι είναι πρέπον την κάθε χρονική στιγμή. Είναι υπέροχη και πανέξυπνη.